Kuertiego przypadki

Opublikowany 28 stycznia 2010 | autor Grzegorz Łuczko

10

Chwila przed zimowym spacerem…

Muszę się streszczać – Ula za chwilę przejmie niepodzielną władzę na PK4 (tymczasowo znalazłem „przystań” u niej na Tofalarii 😉 . Swoją drogą polecam okołorajdowego bloga Kroliska), poza tym muszę się jeszcze spakować i uciekać na pociąg.

Szukam słów, które oddałyby stan mego ducha, tuż przed stawieniem czoła temu wyzwaniu… Tak naprawdę najważniejszy jest ten czas pomiędzy chwilą, gdy myśli niebezpiecznie zaczynają wirować wokół zbliżającego się wysiłku, a momentem, gdy zaraz wszystko się zacznie. Ta cała niepewność i ten cały niepokój mieszczą się właśnie w tym pomiędzy. I w tym pomiędzy jest to wszystko, co mi się tak podoba w tym rajdowaniu (a zarazem nie podoba…). To całe szaleństwo i irracjonalność skazywania się na niewygody, zmęczenie i ból. Czasem myślę sobie, że to będzie ten ostatni raz, że mam już dość tego pieprzonego dyskomfortu i myśli o zbliżającej się niewygodzie, a przecież człowiek dąży do przyjemności, a nie, kurwa, bólu!

Tak, są takie chwile, w których mam tego wszystkiego serdecznie dość. Wtedy marzę o tym spokoju i tkwieniu w strefie komfortu. To nigdy jednak nie trwa długo – zew przygody, a może i samozniszczenia budzi się wciąż na nowo. Trafiłem jakiś czas temu na takie oto zdanie: „Wiek szczęśliwości” nie jest człowiekowi ani potrzebny, ani dla niego możliwy, gdyż byłby to czas demobilizacji i zaniku energii (…) Co prawda, marzenia o „wieku szczęścia” nigdy nie opuszczają człowieka, są to jednak zawsze tylko marzenia, nadchodzące ludzi w okresach wypoczynku po wzmożonym wysiłku”, i myślę, że dokładnie oddaje ono istotę tego, z czym przychodzi mi się zmagać. To taka nieustanna potyczka pomiędzy tym pragnieniem „wieku szczęścia” – zasiedzenia się w strefie komfortu, a rozczarowaniem wynikającym z nudy i monotonii, które z kolei budzi zew…

Ten właśnie zew sprawił, że tak łatwo dałem się namówić Markowi na to szaleństwo! Oczywiście, że chcę spróbować! Wszak w tym największa zabawa, gdy ktoś mówi: „to niemożliwe”, „będzie cholernie ciężko” i pokazanie mu, że się myli. Mam rzecz jasna świadomość, tego że to nie będzie zabawa. 145 kilometrów po górach, zimą, to prawdziwe wyzwanie! I to chyba w tym wszystkim najbardziej mi się podoba. W ostatnich miesiącach, a w gruncie rzeczy, i w ostatnim roku nie przyszło mi brać udziału w tak wymagających „zawodach” (formalnie to nie są zawody, a zlot towarzyski ludzi niespełna rozumu 😉 ), stąd chyba ta dość spora dawka stresu i zastanawiania się – jak to będzie tam już na miejscu?

Moja największe obawy dotyczą sprzętu i tego czy dotrzymam kroku Maćkowi Więckowi – startujemy w jednej parze. Kto czytał ostatni wywiad z Maćkiem na PK4, ten wie co z niego za zawodnik. To wielka przyjemność napierać wspólnie z nim – ale to pytanie, czy wytrzymam jego tempo i czy nie będę go spowalniał, towarzyszy mi nieustannie w ostatnich dniach… Z drugiej strony, być może za dużo się zastanawiam, w ostatnich tygodniach moja forma prezentuje się całkiem przyzwoicie, czego dowodem są dobre występy na Nocnej Masakrze i na AST Trophy. Na tę chwilę najbardziej obawiam się jednak nie mocy Maćka, ale problemów z butami. Startuję w Salomonach XA PRO 3D bez gore-texu. Nie będę miał więc żadnej ochrony przed przemoczeniem.

Przy tak potwornym dystansie to może być kluczowa sprawa. Bo sam dystans i nawet spodziewane ciężkie warunki mnie tak nie przerażają – wiedziałem na co się piszę, więc nie będę marudził. Przeczytałem ostatnio „Endurance”, książkę która opowiada o walce o przetrwanie ekspedycji Sir Ernesta Shackletona i te warunki, w których przyjdzie nam napierać to pikuś w porównaniu do tego z czym mierzył się Shackleton i jego ludzie. Jestem zdeterminowany, żeby walczyć do końca i ponownie, po kilkudziesięciu godzinach od startu, znaleźć się w Szklarskiej Porębie, ale na pewno nie za wszelką cenę. Zdrowie cenię sobie wyżej niż satysfakcję z pokonanego dystansu…

Przyjemnie jest robić coś, czego nie próbował jeszcze do tej pory. Być może zabrzmi to nieco pompatycznie, ale mierząc się z trasą ZPCH przesuwamy granicę z napisem „to możliwe!” hen do przodu. Taka to już ekstremalna kolej rzeczy, że trzeba pokonywać kolejne limity możliwości… Liczę na to, że przynajmniej jedna osoba z 12, która zmierzy się z 145km trasą, wyjdzie z tej próby zwycięsko!

Wieczorem Ula opublikuje krótkie wypowiedzi uczestników ZPCH z odpowiedzią na kluczowe pytanie: „dlaczego startujesz?”, a jutro, o 8 rano rozpoczniemy regularną relację LIVE z przebiegu naszych zmagań! Zapraszam do regularnych odwiedzin PK4! Do zobaczenia w poniedziałek! 🙂 .

O autorze

Grzegorz Łuczko Tu pojawi się kiedyś jakiś błyskotliwy tekst. Będzie genialny, w kilku krótkich zdaniach opisze osobę autora przedstawiając go w najpiękniejszym świetle idealnego, czerwcowego, słonecznego poranka. Tymczasem jest zima i z kreatywnością u mnie słabiuśko!

Podobne wpisy

Czasem trzeba wrócić na sam początek →

Przez całe Bieszczady, czyli Bieg Rzeźnika 2014 →

A co powiesz na to, żeby… →

O tym jak udało mi się… →