Kuertiego przypadki

Opublikowany 18 lipca 2008 | autor Grzegorz Łuczko

8

WSS 2008: Przed skokiem na 100 kilometrów

Za kilka godzin wystartuję w Wielkopolskiej Szybkiej Setce i… po raz pierwszy od dawna czuję przedstartową ekscytację i niecierpliwe podniecenie, zajmują one miejsce obawom i niepewności, których zwykle doświadczam w takich chwilach. Czasem zabijają one nawet radość z samego udziału w zawodach. Teraz jest inaczej. Start w pieszym maratonie na 100 kilometrów nie jest już dla mnie wyzwaniem, nie boję się, że mogę nie ukończyć go czy zrezygnować nie przekroczywszy mety. Owszem, zawsze istnieje takie ryzyko vide mój ostatni start w setce kilka miesięcy temu. Ta porażka jednak była bardzo cenną lekcją, z której już dawno wyciągnąłem wnioski. Nie dopuszczam do siebie możliwości popełnienia tego samego błędu, to absolutnie nie wchodzi w grę.

Trzykrotnie podkreśliłem to założenie, zauważyliście? I zrobię to po raz czwarty – chcę w ten sposób zaprogramować się na sukces, czymkolwiek on dla mnie by nie był. WYKORZYSTAM DO MAKSIMUM SWOJE MOŻLIWOŚCI, nie zajeżdzając się przy tym na 40 kilometrze. Tak, potrzebna mi była artykulacja mojego postanowienia. To ładnie porządkuje mi moją rzeczywistość przedrajdową.

Właśnie, ostatnia setka to start w Harpaganie już prawie rok temu. To właśnie dlatego czuję ekscytację, wiem czym jest start w maratonie, ale przecież nie wiem jak po takiej przerwie (ostatnie 100 kilometrów, które pokonałem w jednym ciągu to Maraton Piasków i ostatni, 3 etap na dystansie 125 kilometrów 2 lata temu!) zareaguje mój organizm. Bynajmniej nie czuję z tego powodu jakichś obaw, raczej lekką niepewność, która mnie pozytywnie nakręca.

Bo powodów do obaw zwyczajnie nie mam (kłamię teraz w żywę oczy, powody zawsze się znajdą…). Czuję się silniejszy niż rok czy 2 lata temu. Więcej startów, więcej wyjazdów w góry i wreszcie więcej doświadczenia. Co ja tu będę zresztą pisał, czuję wewnętrzny power! Tylko nie zrozumcie mnie źle, nie mam na myśli potężnej mocy, dzięki której wykręcę jakiś kosmiczny czas, chodzi o pewne przekonanie, że jestem na tyle mocny psycho-fizycznie, że będę w stanie sobie poradzić z problemami, którym będę musiał stawić czoła na trasie.

Co ciekawe w podobnym tonie wypowiadałem się przed startem w Harpaganie na jesień zeszłego roku. Faktycznie, dla mnie obydwie sytuacje mają wiele wspólnego. Jest coś takiego jak różnica, która czyni różnicę, w tym przypadku ową różnicą jest doświadczenie porażki, które stało się moim udziałem ostatnim razem. Nigdy specjalnie nie przejmowałem się porażkami, owszem byłem zły i rozczarowany gdy coś mi nie wychodziło, zawsze jednak wierzyłem, że następnym razem będzie lepiej. To właśnie czyni mnie silniejszym niż rok temu.

Jako, że jest to wpis przedstartowy to przydałoby się napisać co nieco o moich zapatrywaniach na wynik… O matko, jak ja nie chcę tego robić! Nie mam pewności co, do tego jak zachowa się mój organizm po tak długim rozbracie z setkami, ale przecież z drugiej strony czuję, że jestem mocny. Chętnie wykreśliłbym to słowo, ale ok, niech zostanie. Użycie sformułowania „mocny” jest co najmniej dyskusyjne, bo co to tak naprawdę znaczy? To subiektywne uczucie, które jednocześnie może zakładać, że jestem na tyle silny, żeby powalczyć z najlepszymi i zarazem może znaczyć tylko tyle, że ukończę całość w przyzwoitym czasie.

Tu rodzi się nie przyjemne pytanie dla mnie – gdzie jest moje miejsce w szyku? Pytanie jak pytanie, ale odpowiedź może być rozczarowująca. Czy jestem w stanie powalczyć o najwyższe pozycje czy zadowolić się będę musiał jedynie miejscem w środku stawki. Oczywiście moja ambicja każe mi walczyć o jak najwyższe cele, w końcu jestem człowiekiem, a co innego jest naszym celem jak nie ciągły wzrost i rozwój? Mierzmy więc wysoko. Pewnie chcielibyście konkretów, żebym podał przewidywane miejsce i czas. Gdybym był takim Pawłem Dybkiem to pewnie bym się nie krępował i napisałbym, że jadę po zwycięstwo, a tak zadowolić się muszę stwierdzeniem, że wybieram się do Skoków sprawdzić ile brakuje mi do najlepszych zawodników Pucharu Polski w Setkach w tym roku.

Szczerze? Najchętniej napisałbym jakieś ogólniki, że jadę w niezłej formie, że będzie dobrze i powalczę na miarę swych możliwości, po co się otwierać? A co jeśli mi nie wyjdzie? Co jeśli zrezygnuję? Jak się przed Wami wytłumaczę? No i właśnie to jest sedno tego wpisu. Muszę tak się postarać w Skokach, żeby nie było z czego się tłumaczyć, chyba że z dobrego wyniku. Tego sobie i Wam również startującym w WSS życzę!

To wszystko. Nie ma to tamto, w piątek o 22 będzie trzeba po prostu zapier… To najprostsza strategia 😉 .

Do zobaczenia na starcie!

PS. Niestety na dzień przed startem pojawiły się pewne wątpliwości i obawy… Ale spokojnie – dalej napieram na maksa!

O autorze

Grzegorz Łuczko Tu pojawi się kiedyś jakiś błyskotliwy tekst. Będzie genialny, w kilku krótkich zdaniach opisze osobę autora przedstawiając go w najpiękniejszym świetle idealnego, czerwcowego, słonecznego poranka. Tymczasem jest zima i z kreatywnością u mnie słabiuśko!

Podobne wpisy

Czasem trzeba wrócić na sam początek →

Przez całe Bieszczady, czyli Bieg Rzeźnika 2014 →

A co powiesz na to, żeby… →

O tym jak udało mi się… →