Kuertiego przypadki

Opublikowany 7 września 2010 | autor Grzegorz Łuczko

19

Daleka droga przede mną

Najpierw o bieganiu w mieście…

To miało inaczej wyglądać – miałem przeprowadzić się do Poznania, częściej pisać na blogu i częściej trenować. Tymczasem ani się obejrzałem, a minął tydzień od ostatniego wpisu i 3 dni od ostatniego treningu. Biegać już byłem, a tekst.. a tekst się właśnie pisze.

Najpierw o bieganiu w dużym mieście. Jest strasznie. Przynajmniej na początku – to jasne, że jako biegacz przyglądam się okolicy zastanawiając się, gdzie tu będzie można biegać. Lustruje ulice, mierzę odległość od parków, lasków i tym podobnych miejsc, w których można skryć się przed zgiełkiem miasta. Moje obecne lokum jest prawie idealne – tym, co sprawia, że ideałem nie jest, jest właśnie położenie. A przynajmniej tak mi się z początku wydawało…

Górczyn. Wszędzie ulice, beton i asfalt. Pierwsze wrażenie jest przytłaczające, ja tu nie chcę biegać! Po ulicach!? W życiu! Pierwszych kilka treningów zrobiłem biegnąc po prostu po chodnikach – nie polecam, to nic przyjemnego. Później w akcie desperacji wybrałem się samochodem na drugi koniec miasta – nad Rusałkę. Nad jezioro Rusałka. Wyprawa – bo to była prawdziwa wyprawa przez zakorkowane miasto, uświadomiła mnie jedną, cholernie istotną rzecz – jeśli jazda samochodem na trening trwa dłużej niż sam trening, to.. to już lepiej biegaj po tych ulicach!

Nie, oczywiście, że się nie poddałem. Wciąż poszukiwałem swojej trasy biegowej. Wyjazdy samochodem na razie zawiesiłem – spróbuję wybrać się jeszcze nad Maltę (słynne jezioro, odbywa się tam choćby Maniacka Dziesiątka), ewentualnie w przyszłości będę jeździł na długie wybiegania poza miasto. Tymczasem skupiłem się na eksploracji mojej okolicy.

Kiedyś wspólnie z Adamo wybraliśmy się na trening rowerowy pod Poznań. Przejeżdżaliśmy przez fajny lasek – lasek Dębiński. Podczas ostatniego spotkania na piwie (jest pomysł, aby organizować cyklicznie takie wypady raz w miesiącu, ktoś chętny?), Adam polecił mi właśnie to miejsce na treningi biegowe. Zerknąłem na mapę i okazało się, że podczas poprzednich przepraw przez miasto w poszukiwaniu zacisznego miejsca, prawie dotarłem do tego lasku! Dziś, namierzyłem to miejsce na mapie, zapamiętałem drogę i wskoczyłem w biegowe buty.

Po jakichś 3 kilometrach opuściłem miasto i zatopiłem się w urokliwym miejscu, przyjemny lasek, śliczne jeziorka, cisza i spokój! Tak, o to mi właśnie chodziło! Już wiem gdzie będę biegał podczas kolejnych miesięcy… Swoją drogą, te pierwsze treningi w nowych miejscach są takie magiczne. Wszystko jest nowe, każdy zakręt może kryć coś ciekawego, człowiek chciałby biec jak najdalej, żeby zobaczyć co przed nim… Szkoda, że później tak szybko przychodzi rutyna…

Daleka droga przede mną…

Po 30 minutach dzisiejszego biegu (biegłem pół godziny i zrobiłem nawrót) zdałem sobie sprawę, że to mój pierwszy trening – taki, który nie jest tylko wybieganiem podtrzymującym moją formę, ale ma za zadanie zbudować ją pod konkretny start i konkretny wynik. UTMB 2011… Petro – Piotrek Kłosowicz, zaraz po powrocie z Afganistanu, opierdolił mnie, że znów nakładam na siebie presję. Niepotrzebną presję. Owszem, zdarzały mi się wcześniej napisać parę słów za dużo na PK4 – zdradzić swoje oczekiwania, swoje ambicje. Szczególnie utkwiły mi w pamięci 2 sytuacje. Start w Przejściu dookoła Kotliny Jeleniogórskiej w 2008, kiedy to chciałem połamać 24 godziny – skończyło się na połamanych 30h, z którego to wyniku byłem mimo wszystko strasznie zadowolony.

No i druga sytuacja, maj 2009 i start w Rajdzie przygodowych Góra Ślęża. Startowaliśmy tam w zespole czteroosobowym, przed startem czułem się świetnie, co z tego skoro nawet nie ukończyliśmy zawodów? Co prawda przez defekt roweru (urwała mi się przerzutka), ale i tak nie szło nam najlepiej – delikatnie mówiąc. Może rzeczywiście pisząc o tym UTMB i nakręcając już spiralę oczekiwań popełniam podobny błąd?

Tym razem nie mam takiego wrażenia. Teraz czuję się znacznie silniejszy i fizycznie i mentalnie. Wiem na co mnie stać, czego mogę od siebie oczekiwać. Lepiej radzę sobie z presją – nauczyłem się po prostu robić swoje. Tak samo jak przy okazji otwierania Natural Born Runners (za 2 tygodnie otwarcie) – zdaję sobie sprawę, że oczekujecie, że sklep, który otworzę nie będzie kolejnym w sieci, tylko będzie miał to COŚ. Nie chciałbym Was zawieść i mimowolnie czuję na sobie ogromną presję. To z jednej strony jest motywujące, ale z drugiej nie mogę przecież obiecać, że nie popełnię błędów – że czegoś nie spieprzę.

Mogę tylko mocno trzymać się tej zasady, która gdzieś stale przewija się w kolejnych latach mojej pisaniny i startowania w rajdach – uczenia się na własnych błędach, dzięki którym można być coraz lepszym. Wracając jeszcze do UTMB – robię to dla siebie. Nie muszę nikomu niczego udowadniać, a już na pewno samemu sobie. Wiem, że wiele osób w taki, czy inny sposób skorzystało na tym, o czym piszę na PK4, zapis moich przygotowań do UTMB – jakkolwiek one się nie zakończą, na pewno dostarczy Wam przydatnej wiedzy. Nawet jeśli to będzie wiedza – czego nie robić 😉 .

A więc niech będzie oficjalnie, dziś, tj. 7 września 2010 roku postawiłem swój pierwszy mały kroczek na drodze ku UTMB 2011! Niech mi go tylko spróbują przerwać w trakcie, jak w tym roku, no! 🙂 .

PS. Kolejne 4 tygodnie – do maratonu poznańskiego – spędzę na regularnym treningu (5x tydzień) i wejściu na objętość minimum 50km/ tydzień. Cel na kolejne 4 tygodnie – nabiegać 200km!

PS2. Rozwiązanie konkursu związanego z Festiwalem Biegowym wkrótce, bardzo wkrótce 🙂 .

Zdjęcie: http://www.facebook.com/salomonrunning

O autorze

Grzegorz Łuczko Tu pojawi się kiedyś jakiś błyskotliwy tekst. Będzie genialny, w kilku krótkich zdaniach opisze osobę autora przedstawiając go w najpiękniejszym świetle idealnego, czerwcowego, słonecznego poranka. Tymczasem jest zima i z kreatywnością u mnie słabiuśko!

Podobne wpisy

Czasem trzeba wrócić na sam początek →

Przez całe Bieszczady, czyli Bieg Rzeźnika 2014 →

A co powiesz na to, żeby… →

O tym jak udało mi się… →