Biegowy tryptyk. Część trzecia.
„Uwielbiam te końcówki. Nogi same niosą, a meta przyciąga!”. Pierdolę te końcówki. Nogi bezwładne, a meta jawi się jako coś niemożliwego do osiągnięcia! Do mety półmaratonu poznańskiego zostały mi raptem 2 kilometry, ale nie pamiętam już tego miłego uczucia na krótko przed końcem, doświadczanego w Ulanowie, Gryfinie, nad Maltą, pod Turbaczem i w dziesiątkach innych miejsc. Nie pamiętam, bo nie mam sił pamiętać. Nie mam sił na nic. Nogi ciężkie, jak z ołowiu, wbijają się w asfalt powodując ból, a w żołądku robi mi się niedobrze po każdej próbie przyśpieszenia.
Te próby i tak są z góry zdane na porażkę, przecież i tak nie mam sił! Najchętniej zszedłbym z trasy, ruzcił się na jakiś trawnik i tak leżał, mógłbym nawet tam umrzeć, przynajmniej nie musiałbym dalej biec. Zaraz, nie biegać? Już nigdy?! To dobra myśl! Postanowione, na 4 kilometrze przed końcem postanawiam – koniec z bieganiem, dziś będzie ten ostatni raz, ostatni, kurwa, wysiłek i nigdy więcej!
…
Start. Około 2500 biegaczy. Stoję gdzieś z przodu, przy sektorze na 1:30. Nie mam tak ambitnych planów, celuję w 1:32, ale wolę być bliżej startu, nie chcę się przepychać przez cały ten tłum i tracić niepotrzebnie siły. Założenie było proste – pokonać każdy kilometr po 4:20. 2 tygodnie wcześniej nabiegałem na 10 kilometrów 41:14, teraz każdą dziesiątkę chciałem polecieć po 43:20, czyli 2 minuty wolniej. Powinno się udać!
Stoję, lekko poddenerwowany, w tym tłumie biegaczy i niecierpliwie czekam na start. Czuję podniecenie, za chwilę ruszymy, a ja ze zdziwieniem stwierdzam, że mi się podoba, podoba mi się ten moment tuż przed. Wygląda na to, że już się przyzwyczaiłem do tego stanu… Zaraz ta rzeka ludzi ruszy żwawym nurtem w kierunku miasta, ale tymczasem wszyscy wyczekują na końcowe odliczanie… Wreszcie jest.. 10,9..3,2,1! Start! Spokojnie, tylko spokojnie, uspokajam się w myśli.
Biegniemy lekko w dół, muszę zwalniać, żeby trzymać założoną prędkość. Z początku myślę, że jest dobrze, ale już po kilku kilometrach wiem, że jestem w słabszej dyspozycji niż 2 tygodnie temu, gdy nabiegałem te 41 minut na 10 kilometrów. Na razie jednak trzymam się planu i każdy kilometr pokonuję w planowanym tempie. Bieg w centrum jest przyjemny, co rusz pojawiają się jakieś zespoły muzyczne, jest trochę kibiców, można obejrzeć miasto niejako od środka. To wszystko odwraca uwagę od wysiłku.
A ten niestety z każdym kilometrem przybiera na sile. Mijam 10 kilometr – jest dobrze, 43 minut i kilkanaście sekund, czyli tak jak miało być. Później jednak zaczynam delikatnie słabnąć, tętno idzie w górę, a nogi stają się cięższe – czyżby cała ta, tak starannie zaplanowana akcja miała się nie udać? Przecież wszystko wydawało się takie proste!
Mijam 15 kilometr i już wiem, że jest źle. Tempo spada, o kilka, kilkanaście sekund na każdym kilometrze. W dodatku biegnę pod wiatr. Nie widzę już tych tłumów ze startu, ledwie kilku zawodników przede mną, nie biegnących nawet w grupie, każdy walczy sam. Za siebie się nie oglądam – nie mam już na to sił. Od 16 kilometra zaczynam regularną walkę z samym sobą. Mam dość tego biegu, zacząłem jednak za mocno…
Tracę coraz więcej czasu na każdym kolejnym kilometrze, w myślach żegnam się już z 1:32 i zastanawiam się nie tylko ile czasu stracę, ale czy w ogóle dobiegnę do mety. Przez głowę przetaczają się myśli o rezygnacji – ale na szczęście cały czas biegnę. Jest ciężko, ale biegnę, to najważniejsze, a przecież z każdymi 100 metrami jestem coraz bliżej mety!
Nie myślę już w ogóle o ściganiu, odpuszczam sobie i konkurentom na trasie. Chcę mieć to już za sobą! Jeszcze 2 kilometry… Najgorsze już za mną, wciąż mnie wszystko boli i mam dość, ale to już tylko 2 kilometry! Być może najgorsze w życiu, ale te ostatnie… Próbuję wykrzesać z siebie jeszcze choć odrobinę silnej woli i przyśpieszyć, ale szybko się poddaję, nie wycisnę z siebie już nic więcej. W oddali majaczy meta. Krótki zbieg i ostatnia prosta..
Zegar pokazuje – 1:33:16! A więc nie straciłem tak wiele! Jestem wypruty, ale i zadowolony, nie udało się zrealizować planu, ale przecież poprawiłem swoją życiówkę o 7 minut! Na pewno jeszcze wrócę na półmaratońską trasę, żeby pokonać ten dystans poniżej 1:30…
O autorze
Grzegorz Łuczko Tu pojawi się kiedyś jakiś błyskotliwy tekst. Będzie genialny, w kilku krótkich zdaniach opisze osobę autora przedstawiając go w najpiękniejszym świetle idealnego, czerwcowego, słonecznego poranka. Tymczasem jest zima i z kreatywnością u mnie słabiuśko!
Podobne wpisy
Czasem trzeba wrócić na sam początek →
Przez całe Bieszczady, czyli Bieg Rzeźnika 2014 →
A co powiesz na to, żeby… →
O tym jak udało mi się… →
3 Responses to Biegowy tryptyk. Część trzecia.
Dodaj komentarz
This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.
Po biegu wyglądałeś bardzo rześko, mimo przebycia „drogi przez mękę”. I zastanawiam się czy aby, moje gadulstwo, tej drogi nie wydłużyło 😉
Pozdrawiam i jeszcze raz gratuluję wyniku.
Hejo
Ja KataŻona z przypadku – w Poznaniu pewnie oglądałam Twój zadek. Bardzo przyjemnie się czyta, że ktoś też się zmęczył (?!) 🙂 Pozdrawiam serdecznie i życzę jeszcze wielu innych, równie udanych startów!!!
Witaj na PK4 Kasiu!
Zmęczyłem się, zmęczyłem, bez dwóch zdań.
Katażona? – o co chodzi? 🙂