Przemyślenia

Opublikowany 2 stycznia 2010 | autor Grzegorz Łuczko

7

Studium endorfinowego uzależnienia

Oczy mi się zamykają i najchętniej ułożyłbym się do snu, jednak nie robię tego. Jest 22:35 a ja prawie padam ze zmęczenia. Wiąże sznurówki buta z dziwnym przeświadczeniem, że to, co robię nie jest do końca normalne ani nawet nie ma jakiegoś głębszego sensu. Nie tyle mam na myśli jakieś normy społeczne, na które wcale nie zważam, raczej zastanawiam się nad tym sam dla siebie. Jest 22:39 a ja ruszam na spotkanie z szaleństwem. Po ciepłym dniu nie ma już śladu, z nad wody nadciąga przyjemny chłód, a na horyzoncie niebo płonie na pomarańczowo.

Odruchowo, niemalże już rytualnie, sprawdzam tętno, jest niespodziewanie niskie. Pewnie przez tą nietypową porę dnia. Wczoraj, gdy biegałem w samo południe, w ten najgorszy upał, cyferki układały się w zupełnie inne wzory. Ruszam dość niepewnie, ciemne, nierówne ulice nie pozwalają w pełni rozkoszować się biegiem. W zasadzie to miałem nawet zrezygnować, zwyczajnie olać ten trening. Nie daję rady łączyć pracy i treningu, perspektywa biegania czy jeżdżenia rowerem w nocy przeraża mnie. Rok temu jakoś radziłem sobie, ale wtedy po raz pierwszy zdarzyło mi się biegać w tak nieludzkich porach. Raz skończyłem 20 kilkukilometrowe wybieganie przed 1 w nocy. Wtedy to miało jakiś sens, a przynajmniej tak mi się wydawało, bo w rzeczywistości było bardzo głupie. Teraz jestem mądrzejszy o te doświadczenia i zadałem sobie podstawowe pytanie: na cholerę tak się męczyć? Przygotowuję się do czegoś?

No właśnie, i tu jest pies pogrzebany, bo teoretycznie mam 2 starty tego lata. Mimo tej wątpliwej zachęty jakoś ciężko mi się zmotywować do tych nocnych treningów. Może świadomość, tego, że to cholerny wysiłek sprawia, że na starcie mam już dość? Gdy biegnę nie myślę o tym. Staram się balansować na skraju jawy i snu. Prawdę powiedziawszy wyszedłem na ten trening nie po to, żeby zrealizować jakieś bezsensowne założenie, jakiś lipny plan, a tylko po to, żeby poszukać mojego szaleństwa, które musiało się gdzieś tam czaić. Chciałem doświadczyć irracjonalności tego wszystkiego dookoła mnie, tej ciemności, otoczenia i mojego biegu.

Przy cmentarzu drogę przebiega mi czarny kot. A dalej wkraczam w ciemny las. Czuję się nieswojo. Nawet bardzo. Nerwowo rozglądam się dookoła w poszukiwaniu nie wiadomo kogo, może swoich strachów? Jednak niczego tu nie ma. Godzinę później wracam do domu…

Jest 23:01 i najchętniej zasnąłbym tak jak stoję. Biję się w myślach i rozważam wszystkie za i przeciw, iść czy nie iść. Nie idę! Pierdolę to. Sen jednak nie przynosi ulgi…

Znów jest wieczór, chłodny przyjemny wieczór po kolejnym gorącym dniu tego lata. 22:20. Znów toczę wewnętrzną batalię sam ze sobą, znów rozważam wszystkie za i przeciw. Wkładam buty na nogi i wiążę sznurówki, znów rzucam okiem na tętno. Chyba wieczorne treningi korzystnie wpływają na moją formę, bo znów jest zaskakująco niskie i stabilne – a może mój organizm szykuje się już do snu i stąd takie wskazania pulsometru. Znów ruszam przez uśpione uliczki sennego miasteczka. Znów zagłębiam się w ciemny las i znów szukam czegoś co znaleźć mogę tylko w tym opisie, który właśnie wystukuje na klawiaturze.

Zastanawiam się czy to jest szalone, to co robię, znaczy się ten bieg w ciemną noc, czy rzeczywiście poczuję to na własnej skórze, znaczy się to szaleństwo. Znów czuje niepokój w ciemnym lesie, znów momentami czuję taką przyjemną senność uśmierzającą zmęczenie, no i chłodny wiatr na twarzy, ale nic ponadto. Zastanawiam się nad tym podczas biegu bardzo mocno. Tak mocno, że staram się wymusić jakieś niemalże mistyczne doznanie. Chciałbym dotknąć tego szaleństwa, ale niczego nie ma. Przyśpieszam kończąc ostatnią przebieżkę, świat wokół mnie traci swe realne kształty, czuję się trochę jak gdybym biegł we śnie. Wszystko wydaje się takie nierzeczywiste. Zwalniam i znów wszystko wraca do normy. Świat jest tak realny jak zawsze a ja truchtając kończę swój trening z przeświadczeniem, że nie ma nic, oprócz tego, co jest. Jakkolwiek dziwacznie to brzmi, tak właśnie myślę – moje poszukiwania niestety nie przyniosły rezultatu.

Rzeczywistość jest zastraszająco banalna, cała ta metafizyczna otoczka, te wszystkie piękne sformułowania układam sobie w głowie już po fakcie. Podczas jest tylko zwyczajne przebieranie nogami i czasem ból. To wszystko.

Znów jest wieczór…

PS. Tekst napisałem któregoś wakacyjnego dnia. Obecnie trenuję w „normalnych” porach.
PS2. Ten okres świąteczno-noworoczny zupełnie wybił mnie z rytmu, przede wszystkim przez tą kontuzję stopy, która pokrzyżowała moje plany, znów jednak wracam do gry! Za kilka dni pościgamy się z Kroliskiem na rakietach 🙂 .

O autorze

Grzegorz Łuczko Tu pojawi się kiedyś jakiś błyskotliwy tekst. Będzie genialny, w kilku krótkich zdaniach opisze osobę autora przedstawiając go w najpiękniejszym świetle idealnego, czerwcowego, słonecznego poranka. Tymczasem jest zima i z kreatywnością u mnie słabiuśko!

Podobne wpisy

Czasem trzeba wrócić na sam początek →

Czasem trzeba zamknąć za sobą drzwi nawet jeśli… →

Siła konsekwencji, czyli o tym jak prawie zostałem Mistrzem Świata… →

Czasem po prostu trzeba napisać nową historię →