Kuertiego przypadki

Opublikowany 1 grudnia 2008 | autor Grzegorz Łuczko

5

Podsumowanie sezonu 2008

Nie chcę czekać z podsumowaniami na koniec roku – chcę zrobić to już teraz i móc z czystą kartą rozpocząć przygotowania do kolejnego sezonu. Dla mnie klasycznie już rok rajdowy kończy się w okolicach końca listopada. Tym razem pięknym epilogiem był wyjazd do Maroka – tak, podróże również traktuję jako część rajdowej „kariery”. Podoba mi się to zróżnicowanie, szukam własnej drogi i powolutku wszystko ładnie się klaruje. Nawet jeśli do celu zmierzam nieco okrężnymi drogami, ale mimo wszystko chyba jednak wciąż posuwam się naprzód. Podsumowywanie naszych dokonań (najlepiej w formie pisemnej) to bardzo pożyteczny nawyk. Dzięki temu wiem, że poprzedni sezon – 2007 – był dla mnie jednym z najgorszych od chwili kiedy zainteresowałem się tą dyscypliną. Wiem również, że punktem wyjścia do roku 2008 była potężna bariera psychiczna, przez którą nie mogłem się przebić, a która sprawiała, że tak łatwo było mi rezygnować podczas kolejnych startów. Jedna rezygnacja pociąga za sobą niebezpieczeństwo kolejnych rezygnacji.

Wpadłem właśnie w takie błędne koło. Ten rok miał przerwać ten impas i tak też się stało. Pierwsze zawody – Bergson Winter Challenge – to wreszcie ukończone zawody. To był bardzo cenny sukces dla mnie, mimo że końcowa pozycja w stawce była wielce niezadawalająca. Ale przełamałem się, nie dość, że razem z Petro przekroczyliśmy metę to poradziłem sobie z całą masą problemów, które zaczęły piętrzyć się tuż przed startem. Niezapomniana chwila: nocne podchodzenie z rowerami pod Halę Łabowską i podwójna świadomość, to był przyjemny odlot!

Ten rok z jednej strony był chęcią zmazania niepowodzeń zeszłorocznych, a z drugiej poznawaniem swojego miejsca w szyku. Już na BWC jasno zrozumiałem, że bez naprawdę dobrego przygotowania mogę zapomnieć o czołówce – 15 miejsce na 50 czy 60 zespołów na pewno nie było tym co mnie zadawalało. Na kolejnym rajdzie – Wertepach – wcale nie było lepiej. Do Skoków zjechała się cała czołówka, do której było nam bardzo daleko – tym razem start z Piotrkiem Szaciłowskim – zajmujemy miejsce w okolicach 20 i znów pozostaje uczucie rozczarowania. Tylko czego spodziewać się więcej jeśli na rolkach wyprzedzają mnie osoby, które po prostu biegną bo nie potrafią jeździć? Yhm a ja to niby potrafię?

Z perspektywy czasu zarówno start w Wertepach jak i ten z Zamberlan Adventure Trophy 2 miesiące później okazały się wyjazdami typowo nauczycielskimi – nie jeździsz na rolkach? (Wertepy), nie trenujesz roweru? (ZAT) To zapomnij o ściganiu! Co prawda na ZAT byłem nieco rozgrzeszony – tym razem zawinił rower, choć ja pośrednio również za to odpowiadam, w końcu to moja maszyna i jeśli startuje w zawodach to po prostu muszę choć odrobinę znać się na mechanice, żeby wykluczyć podobne zdarzenia. Niestety, po 2 godzinach od startu rower odmówił posłuszeństwa i tak zwyczajnie w świecie zjadły nas limity, wycof… Nie mam szczęścia do Adventure Trophy, drugie podejcie i druga porażka. Do trzech razy sztuka? Niepowodzenia na Wertepach i ZAT okazały się jednak zbawienne w pewnym sensie, zdałem sobie sprawę, że jeśli chcę startować w rajdach przygodowych to muszę zacząć trenować pod tym kątem, nie ma innej drogi – stąd też zupełnie nowy pomysł na treningi nadchodzącej zimy. Niezapomniane chwile z Wertepów – chwila, w której tuż przed metą spotkaliśmy pewien zespół miksowy, facet od dłuższego już czasu jechał na stojąco – nie miał siodełka! Myśl – ale jesteśmy beznadziejni – bezcenna! – z ZAT – moment, w którym po 2 godzinach rajdu przewidzianego na wiele, wiele godzin musimy zejść z trasy. Jeszcze nigdy tak szybko nie pożegnałem się z rajdem…

Gdzieś pomiędzy Wertepami a ZAT był jeszcze wyjazd do Rumunii, który zmienił chyba wszystko. Później, poza niefortunnym startem w Wiśle było już tylko lepiej i lepiej. A więc pierwsza podróż gdzieś daleko, w dodatku solo – bałem się, pewnie że się bałem. Musiałem się bardzo mocno przełamać – wyjść poza swoje ograniczenia i strach. Udało się! Co prawda cel jaki sobie postawiłem – pokonać całą grań Fogaraszy nie powiódł się, ale najważniejsze było, że zrobiłem pierwszy krok na nowej ścieżce. Powróciłem silniejszy. Niezapomniana chwila: poranek gdzieś w Fogaraszach, cisza, spokój, przerażająca pustka i PRZESTRZEŃ, piękny moment, dla którego warto było się tłuc tam prawie 3 dni…

Reszta sezonu to koncentracja na zawodach pieszych. Najpierw Wielkopolska Szybka Setka, przed którą udało mi się wyskoczyć w Tatry na mocną dwudniówkę z Orlą Percią pierwszego dnia i Rysami drugiego, i mój powrót na setkowe trasy po dłuższej przerwie. Faktycznie było szybko – dla mnie nieco za szybko, zbyt mocne tempo szybko mnie wykończyło, ale mimo wszystko całość kończę w przyzwoitym czasie 15 godzin i 20 minut. To jednak była tylko przygrywka do tego, co czekać miało mnie we wrześniu, czyli start w Przejściu dookoła Kotliny Jeleniogórskiej na dystansie 145 kilometrów. Wcześniej jeszcze wziąłem udział w półmaratonie szczecińskim – mój debiut na ulicy zakończył się w niezłym czasie – 1:40, a później było już tylko oczekiwanie na Przejście.

Poprzeczkę zawiesiłem sobie cholernie wysoko – na 24 godzinach. Niestety nie udało się jej przeskoczyć, ale 145 kilometrów pokonałem w nieco dłuższym czasie, ale jednak pokonałem, zajęło mi to 30 godzin. Udział w tym przedwsięwzięciu traktuje jako przełamanie bariery ultra – teraz już wiem, że fizycznie jestem gotów do wielkich wyzwań, gdy wpadłem na metę wiedziałem, że jeśli byłaby taka potrzeba mógłbym przejść i kolejne 50 kilometrów, a może i więcej? Ostateczną barierę znalazłem więc w swojej własnej głowie – to tam a nie w nogach spodziewam się największych przeszkód w podejmowaniu podobnych prób. Niezapomniana chwila: moment, w którym zrywam się do biegu na 20 kilometrów przed metą, to był piękny finisz, który zapamiętam na bardzo długo.

Końcówka sezonu to start w Harpaganie i kolejna setka na rozkładzie. Bez historii. Kiepski wynik – dopiero po niespełna 22 godzinach ląduje na mecie. Nie jestem jednak zupełnie rozczarowany – napieram przez całą trasę sam i nawet mimo kilku dużych wpadek radzę sobię całkiem nieźle. Poza tym utwierdzam się w przekonaniu, że na moim aktualnym poziomie wytrenowania wycisnąłem wszystko z setek, pokonanie 100 km nie stanowi już dla mnie wyzwania, poczułem wręcz znużenie tym dystansem. Nie odpuszczam jednak zupełnie, powrócę tu znów jeśli tylko będę lepiej przygotowany fizycznie, przygotowany do walki o najwyższe miejsca. Na koniec wisienka na torcie – 3 tygodniowe wojaże po Maroku. Piękny czas, piękne wspomnienia. Niesamowita pustynia, niesamowity Atlas Wysoki…

Jestem zadowolony z tego sezonu, nawet bardzo! Co prawda obyło się bez spektakularnych sukcesów, ale zrobiłem kilka fajnych rzeczy, byłem w kilku fajnych miejscach i mam całą masę pozytywnych wspomnień. Przełamałem niemoc z 2007 i teraz po udanym sezonie 2008 mogę „atakować” z nowymi siłami kolejny rok. Te nowe siły biorą się chyba stąd, że dzięki zróżnicowanym doświadczeniom łatwiej jest mi teraz odpowiedzieć na pytanie co chciałbym tak naprawdę robić – odpowiedź jest jasna to rajdy przygodowe i na nich zamierzam się teraz skupić. Wszystko układałoby się wręcz idealnie, ale już na starcie pojawiają się problemy, nie dość, że cały listopad nie trenowałem (ale powiedzmy, że to było takie marokańskie roztrenowanie) to i grudzień będę miał wyłączony z trenigów – załatwiłem sobie zatoki, efekt wrześniowego przeziębienia, którego nie zaleczyłem, a które ciągnęło się później za mną aż do teraz… Ale co tam, będzie dobrze! Musi być!

A Wam jak minął ten rok? Na plus, czy na minus (pamiętajcie, że to co na minus zawsze pomaga zbudować mocniejszy plus – to moja dewiza życiowa 😉 )? Może podzielicie się Waszymi niezapomnianymi chwilami? To jest naprawdę mocny pozytyw częstego ruszania się z domu, na koniec roku można sobie usiąść w wygodnym fotelu i powspominać te wszystkie piękne momenty, a jestem pewien, że Wam również uzbierało się ich mnóstwo. Nie tylko tych rajdowych. Dla mnie takim naj, naj był chyba widok pustyni skąpanej w księżycowym świetle…

PS. Zdjęcie zrobione kilka godzin po wycofie na ZAT. Myślę, że ta fotka dobrze oddaje mój nastrój po tym sezonie. Z jednej strony wielkie zadowolenie z tego co udało mi się zrobić, a z drugiej lekkie rozczarowanie, bo jednak wyniki nie były do końca takie jakie bym chciał. Ale ogólnie in plus!

O autorze

Grzegorz Łuczko Tu pojawi się kiedyś jakiś błyskotliwy tekst. Będzie genialny, w kilku krótkich zdaniach opisze osobę autora przedstawiając go w najpiękniejszym świetle idealnego, czerwcowego, słonecznego poranka. Tymczasem jest zima i z kreatywnością u mnie słabiuśko!

Podobne wpisy

Czasem trzeba wrócić na sam początek →

Przez całe Bieszczady, czyli Bieg Rzeźnika 2014 →

A co powiesz na to, żeby… →

O tym jak udało mi się… →