Kuertiego przypadki

Opublikowany 22 września 2009 | autor Grzegorz Łuczko

22

Jesienne Trudy: Trasa Piesza

To było tak, że najpierw miały być w tym czasie Mistrzostwa Polski w Rajdach Przygodowych – na te jednak z różnych przyczyn ostatecznie się nie wybiorę, później z kolei pojawiły się Jesienne Trudy na horyzoncie. Pierwotnie z trasą mieszaną, na którą miałem wybrać się razem z Kasią – ostatecznie okazało się, że Kasia nie ma sprawnego roweru, zresztą co nie miało żadnego znaczenia, Wojtek (organizator) odwołał trasę mieszaną z powodu braku zainteresowanych. Pomyślałem więc wtedy o trasie rowerowej – 100km. W końcu trzeba jeździć i trzeba trenować nawigację! Później jednak okazało się, że Piotrek chce zabrać rower ze sobą i po pieszej setce wyskoczyć jeszcze na setkę rowerową! Dawno razem nie startowaliśmy, pomyślałem więc, że szkoda byłoby zaprzepaścić okazję do wspólnego startu.

Ostatecznie plan wyglądał więc tak: jadę razem z Piotrkiem w piątek do bazy w Dolicach, on startuje rano na 100km biegiem, ja kręcę się po trasie z rowerem i robię zdjęcia, a wieczorem wskakujemy na rowery. Plan już w samochodzie uległ modyfikacji. Zamiast kręcić się z aparatem biorę udział w biegu na 50km (po the hARz mam ogromny głód na ściganie!) a później już zgodnie z planem jedziemy na rower. Żeby nie przedłużać – koniec końców wystartowałem z Kasią na 50km o 11, a o 19 razem z Piotrkiem wskoczyliśmy na nasze rumaki. Uff! Tak jak nie lubię takich zmian tak teraz bardzo mi się podobała ta niepewność – potraktowałem to jako trening, na jakiejkolwiek trasie bym nie wystartował musiałem sobie poradzić, nawet jeśli nie planowałem biegania i nie miałem całego standardowego wyposażenia, co z tego? Rajdy wymagają improwizacji. I to jest fajne.

O 7 rano ruszyła trasa na 100km, a po 4 godzinach wybiegliśmy i my. Faworytem do zwycięstwa na 50tce był oczywiście Bartek Woźniak – triumfator z przed roku. Kasia chciała poprawić wynik z WSS – tam nabiegała 8 godzin. Nie miałem pojęcia jaki czas jesteśmy w stanie osiągnąć napierając wspólnie – zwykle to ja jestem tym słabszym w teamie, a tutaj musiałem sprawdzić się w roli osoby, która nadaje tempo. Byłem ciekaw jak poradzę sobie w tej roli… Tymczasem jednak dostaliśmy mapy w ręce – szybko, szybko będzie, pomyślałem. Proste i długie przeloty – jedyną przeszkodą wydawało być się słońce, które prażyło od samego rana, a trasa wiodła głównie w otwartym terenie.

Punktów było 9 sztuk. Przy każdym kolejnym czekała na nas „rodzinka” punktów stowarzyszonych. Już tłumaczę o co chodzi. Właściwy punkt stoi w miejscu, w którym został on oznaczony na mapie – DOKŁADNIE w tym miejscu, a nie kilkadziesiąt metrów dalej albo bliżej. Jeśli na mapie PK stoi w narożniku lasu na skraju pola – to stoi on DOKŁADNIE w tym narożniku. Nie przy drodze na skraju lasu, nie na styku lasu i pola kilkanaście metrów od narożnika. Tam stoją punkty stowarzyszone – ich nie podbijamy! Urozmaica to zabawę – zwłaszcza na tak łatwej trasie jak ta na Jesiennych Trudach (żeby było śmieszniej na PK2 „złapaliśmy” taki jeden fałszywy punkt!).

Słońce pali bez litości, prezent na ostatnie dni lata? Ruszamy spokojnym truchtem i już po kilku mintach zostajemy tylko we dwójkę. Bartek szybko zdobył nad nami przewagę, a reszta uczestników została w tyle. PK1 podbijamy po długim i mozolnym trawersie przez pole. Skarpetki pożyczone od Piotrka tym samym stały się moją własnością – przecież nie oddałbym mu takich brudasów! Przy dojściu na PK2 musimy trochę pohaszczować w okolicach wioski – droga kończy się gdzieś przy płocie dużego gospodarstwa, a my zmuszeni jesteśmy próbować je jakoś ominąć – znów przez pole. Na PK2 podbijamy tego nieszczęsnego stowarzysza, co jest o tyle ciekawe, że punkt stał na skrzyżowaniu dróg – punkty stały w 2 czy 3 miejscach, na rogach krzyżówki. W tej sytuacji podbić ten niewłaściwy to wyczyn! Mi się udało!

Przeloty na PK3 i PK4 to mozolne przeprawy po betonowych drogach w krainie łąk i palącego słońca. Cały czas podbiegamy, czuję się trochę jak sadysta – zdaję sobie sprawę, że dla Kasia musi w ten bieg wkładać więcej wysiłku niż ja. Mimo tej świadomości jednocześnie nie potrafię odpuścić, nie tyle co zależy mi na miejscu, ale chcę rozprowadzić Jay na jak najlepszy wynik. Napinam strunę nie mając do końca świadomości jak dużo może wytrzymać. Koncentruję się na małych etapach – biegamy jak najwięcej do półmetka, później zostaje nam PK7 i picie od organizatorów, a dalej to już przecież meta. Uwaga skierowana na krótkie etapy pozwala nam mobilizować się do wysiłku.

Na PK5 i 25 kilometrze jesteśmy po 3 godzinach i bodaj 15 minutach. Czyli świetnie! Przeloty są proste – drogi wiodą przez pola, łąki – w las wbiegamy doprawdy rzadko. Walczymy tylko z samymi sobą i upalną pogodą. Zastanawiam się co tutaj w ogóle robię? Przecież jeszcze kilka dni temu wracałem z Niemiec ze startu sezonu na the hARz a teraz biegam po jakichś polach. Poczułem się jak jakaś pieprzona maszyna. Jak „kombajn do zbierania punktów kontrolnych po wioskach” – dostaję mapę do ręki, wpadam w rytm i koszę punkty. Świat zawężam do tego, co na mapie, kontroluję oddech i optymalizuję krok. To wszystko stało się takie mechaniczne – zwłaszcza na łatwych nawigacyjnie rajdach, gdzie największą rolę odgrywa prędkość poruszania się.

Z zamyślenia budzi mnie widok namiotu sędziowskiego na PK7 – dobiegamy na 35 kilometr, dostajemy napój, batonik i… i pyszne jabłuszko – cudowny pomysł! Strata do Bartka utrzymuje się na stałym poziomie – 30 minut. Dogonić go nie dogonimy, ale jesteśmy w dobrej formie i chcemy jak najszybciej znaleźć się na mecie. Za PK7 gubimy drogę i przedzieramy się przez łąki. Dochodzimy do sporawego kanału, który trzeba przeskoczyć – nie ma innej opcji. Biorę rozbieg i po chwili jestem po drugiej stronie. Kasia rzuca mi swój plecak, cofa kilka metrów do tyłu, biegnie i… w decydującym momencie postanawia jednak zażyć orzeźwiającej kąpieli i naturalnego spa w jednym – jednym słowem wpada do kanału! Jest raczej wesoło niż groźnie – nie mogę więc powstrzymać się od śmiechu, choć Kasi pewnie nie jest wcale tak zabawnie. Z drugiej strony przy upalnej pogodzie taka kąpiel jest niczego sobie!

Do PK8 prowadzi prosta droga (w zasadzie na wszystkie punkty prowadziły proste drogi…), szybko więc znajdujemy się u celu. A stąd już tylko PK9 i meta! Spoglądam na zegarek, do końca zostało nam 9 kilometrów, a na stoperze 5 godzin i 35 minut od startu, czyli jak się sprężymy to uda nam się jeszcze zejść poniżej 7 godzin! Zachęcam Kasię do ostatniego wysiłku nadal nie mogąc pozbyć się tego wrażenia, że jestem sadystą. Jednocześnie jestem pod wielkim wrażeniem jej zawziętości – co jakiś czas sama zrywa się do biegu, choć wiem ile ją to kosztuje. Zastanawiam się czy ja sam zdobyłbym się na taki wysiłek – czy fakt, że jestem w niezłej formie, która pozwala mi poruszać się dość szybko zakrywa te wszystkie braki w determinacji i woli walki?

Bo przecież co innego jest napierać z zapasem sił, kiedy to jest łatwe i przyjemne. To może być jednak złudne, bo co jeśli warunki nagle się zmienią – czy przy szybszym tempie będę w stanie wykrzesać z siebie więcej sił? Czy może moje aktualne wytrenowanie stanowi granicę moich możliwości, czy jestem na tyle silny psychicznie, żeby ją przekroczyć tylko angażując silną (bądź słabą) wolę? Start w Jesiennych Trudach nie dał mi odpowiedzi na te pytania, mogłem jednak zaobserwować ile może wydobyć z siebie osoba naprawdę mocno zdeterminowana. Byłem i nadal jestem pod ogromnym wrażeniem występu Kasi na Jesiennych Trudach! Dał mi on sporo do myślenia.

Tymczasem jednak zmierzaliśmy do PK9 – świadomi, że do końca pozostało już naprawdę nie wiele. Jeszcze tylko PK9, przeprawa przez kolejne pole i prosta droga w kierunku mety. Nadal staraliśmy się truchtać choć co jakiś czas, a końcówkę już przebiegliśmy i w dobrym stylu wpadliśmy na metę po 6 godzinach i 46 minutach (w oficjalnych wynikach nasz czas to 7:11 – dostaliśmy 25 minut za stowarzysza)! Pogratulowaliśmy sobie świetnego startu (zajęliśmy drugie miejsce), Kasia udała się na zasłużony wypoczynek a ja zacząłem przygotowywać się do wyjazdu na rower. Nie musiałem długo czekać na Piotrka – po 11 godzinach i 20 minutach wspólnie z Maćkiem Więckiem oraz Michałem Jędroszkowiakiem (setkowy triumwirat 😉 ) wpadli na metę. Po twarzy Piotra widziałem, że nie było lekko – choć nawigacja nie sprawiała problemów to zabójcze tempo i niemniej mordercza pogoda sprawiły, że pokonanie tych 100 kilometrów było ogromnym wysiłkiem.

Co ciekawe chłopaki po drodze próbowali się urywać – nie raz i nie dwa. Trafiając na siebie w samej końcówce żadnemu z nich nie udało się już urwać – zresztą chyba tak naprawdę nikt z nich nie miał takiego „ciśnienia” na wygrywanie. To jest jedna z tych pięknych rzeczy na setkach – nam nie chodzi tylko i wyłącznie o zwycięstwa, o urywanie minut na mecie, liczy się również, a może i przede wszystkim fakt, że można spotkać się w gronie starych znajomych, z którymi dzieli się wspólne doświadczenia.

W tym momencie zakończę swoją opowieść a na drugi odcinek zapraszam wkrótce. Ponoć czasem piszę zbyt długie teksty, prawda to? Spróbuję coś z tym zrobić, bo może rzeczywiście coś w tym jest…

O autorze

Grzegorz Łuczko Tu pojawi się kiedyś jakiś błyskotliwy tekst. Będzie genialny, w kilku krótkich zdaniach opisze osobę autora przedstawiając go w najpiękniejszym świetle idealnego, czerwcowego, słonecznego poranka. Tymczasem jest zima i z kreatywnością u mnie słabiuśko!

Podobne wpisy

Czasem trzeba wrócić na sam początek →

Przez całe Bieszczady, czyli Bieg Rzeźnika 2014 →

A co powiesz na to, żeby… →

O tym jak udało mi się… →