Góry

Opublikowany 11 listopada 2007 | autor Grzegorz Łuczko

13

Beskid Niski: Relacja cz. 1

Zaczęło się jak w kiepskim filmie, po przebyciu 1000 kilometrów w 3 środkach lokomocji z 7 przesiadkami zatrzymałem się na 6 kilometrów od celu. Ostatni stop, którym zabrałem się do Komańczy po prostu wyzionął ducha. Tak zwyczajnie samochód zgasł i więcej nie ruszył. Nie pozostało mi nic innego jak pieszo dostać się na miejsce rozpoczęcia mojej kilkudniowej wędrówki po Beskidzie Niskim…

Dzień 1

Plan był prosty, 5 dni, 200km i przejście Beskidu Niskiego i Sądeckiego. Start w Komańczy, meta w Krościenku. Posługuję się terminologią sportową, ale tak naprawdę to sam nie wiedziałem czego oczekiwać od tego wyjazdu. Z jednej strony chciałem odpocząć trochę od tego wszystkiego, od zwyczajnego życia i pobyć sam, gdzieś tam na „końcu świata”, ale też zmęczyć się, tak jak nie udało mi się to w tym roku na żadnych zawodach. Znowu zagłębić się w tym błogim uczuciu na mecie, gdy po kilkudziesięciu godzinach napierania nagle okazuje się, że nie ma już dokąd iść. Można się zatrzymać i nie ruszać, bo nie ma takiej potrzeby. Takie wewnętrzne rozgrzeszenie, na to żeby przez najbiższych kilka dni nie wymagać od siebie za dużo. Zrobiłeś już swoje, teraz niech inni się męczą!

„Kurde, ja tu już byłem”. Przypomniałem sobie mój ostatni pobyt tutaj, 3 lata temu. Mój pierwszy wyjazd w góry. Komańcza. Padający deszcz i kierunek na bieszczadzkie połoniny. Dziś również pada, jest szaro i nieprzyjemnie. Nieśmiało zerkam na wschód, ale moja droga wiedzie w innym kierunku. Wreszcie po 20 godzinach jazdy mogę ruszyć przed siebie. Tam gdzie oczy poniosą. A oczy wypatrywać miały czerwonego. Bo właśnie tym kolorem szlaku miałem poruszać się do końca mojej wyprawy.

Już pierwsze minuty na szlaku ukazały mi cały urok beskidzkiego świata. Deszcz siąpił nieustannie, nieustannie wpadałem w błocko i kałuże, nieustannie śmiejąc się przy tym, bo przecież byłem w drodze. A być w drodze to cudowne uczucie! Pierwsze wyjście na otwartą przestrzeń w okolicach Wahałowskiego Wierchu i świadomośc tego, że przy takiej pogodzie widoków to ja nie będę podziwiał. Za to często będę spoglądał na kompas, który przezornie zabrałem ze sobą. Tak naprawdę to miałem nadzieje podszkolić się trochę w nawigacji na poziomicach. Dlatego też cały czas kontrolowałem rzeźbę, wzgórki i pagórki.

Kompas i mapa były faktycznie nierozłącznymi towarzyszami mojej wędrówki, co prawda czerwony szlak jest dośc nieźle oznaczony, ale problemy zaczynają się na otwartej przestrzeni. Wtedy najlepiej kierować się na kierunek i orientować po terenie. W lesie zwykle oznaczenia były bardzo dobre, ale co jakiś czas to tu, to tam znaczków brakło i trzeba było się uważnie rozglądać. Całkiem przyjemny był ten marsz w deszczu, przynajmniej do czasu aż buty zaczęły mi przemakać. Wpadanie całym butem do kałuż prędzej czy później musiało do tego doprowadzić. Na razie jednak nie stanowiło to większego problemu.

Niski jest faktycznie niski! I nawet nie chodzi tu o wysokość bezwględną, ale o sam charakter podejść i zejść. Generalnie stoki są łagodne i tylko w kilku miejscach napieranie mogło sprawić problem. Za to charakter tego masywu jest wyjątkowo upierdliwy, w zasadzie cały czas schodziłem i podchodziłem. Bodaj raz, przez kilka kilometrów zdarzyło mi się wędrować grzbietem, a tak góra i dół, góra i dół…

Pierwszy dzień kończyłem w Rymanowie Zdroju, dobrze już po zmroku. Wiedziałem, że baza noclegowa jest słabym punktem Niskiego i trochę się tego obawiałem, miałem co prawda alumatę i śpiwór i w razie czego mógłbym się przekimać gdziekolwiek, ale nie uśmiechał mi się nocleg pod chmurką w letnim śpiworze… Na szczęście w Rymanowie znalazłem sobie przyjemne lokum u pewnej starszej pani. Co z miejsca poprawiło mi humor, wreszcie mogłem się wysuszyć i odpocząć w cieple.

Dzień 2

Obudziłem się o 5 rano i pół godziny później ruszyłem w drogę przez uśpiony jeszcze Rymanów… W górach wszystko wydaje się prostsze. Tak jak i na rajdach. Życie ulega dekomplikacji, wstajesz rano i ruszasz na szlak, jeśli masz siły idziesz, jeśli nie masz – odpoczywasz. Wieczorem kończysz wędrówkę i idziesz spać. Rano powtórka. Tylko tyle albo aż tyle. Cudowna prostota. Może tego własnie szukamy?.. Drugi dzień w pełni ukazał upierdliwość Niskiego. Zresztą owo słowo stało się moim ulubionym na czas pobytu w górach. Beskid Niski jest upierdliwy, powtarzałem sobie raz po raz. Wdrapywałem się na jedną górkę, żeby zaraz z niej zejść i tak przez cały dzień.

W Lubatowej trafiłem na mszę, w końcu to 1 listopad. Ludzi tylu że, nie mieścili się w kościele. Wszędzie pustki, cała ludność zgromadzona tylko w tym jednym miejscu, no i ja. Sam jeden. Ja i oni. Ja z innej bajki. Brudny i spocony z mapą w ręku. Pomyślałem, że to bez sensu. Oni – śmiertelnie znudzeni, stoją i w grobowej atmosferze nie wiadomo za czym. Ja afirmujący życie, oni śmierć. A później wyszło słońce, tak bardzo nieśmiało. Pomyślałem, że przynajmniej dziś będę suchy. Przed atakiem na Cergową wpadłem w błocko po kostki i wszystkie moje nadzieje trafił szlag. Wtedy przyszła refleksja, jak ja wrócę do domu? Przecież nie mam butów na zmianę, ani spodni, a wszystko mam usyfione. Rzeczywistość wyciąga swe macki w najmniej oczekiwanych momentach… Ale co tam, pomyslałem, będzie co będzie, nie czas się martwić i ruszyłem dalej.

Minąłem Chyrową i zacząłem wspinać się na Łysą Górę. Pojawiło się trochę prześwitów i wreszcie jakieś widoczki, a nic tak nie napełnia serca wędrowca radością jak piękne widoczki na trasie. Popstrykałem sporo fotek, śpiesząć się żeby przypadkiem jakieś brzydkie chmurki, albo deszcz nie przysłonił mi widoku. Przy zejściu do Kąt postanowiłem, że szarpnę się dziś na dystans 60km. Zaplanowałem nocleg w bacówce w Bartnem. Chciałem trochę podgonić, żeby mieć zapas czasu na kolejne dni. Chcieć a móc to jednak dwie różne kwestie, niekoniecznie powiązane ze sobą. Zaczęło się ściemniać, a na stopach odciski zaczęły skutecznie dokuczać. Pewnie to znacie, podchodzi się z przyjemnością, ale zejście? Jakby kto Wam prasował stopy! Ledwo doczłapałem się do przełęczy Hałbowskiej i byłem zmuszony skorygować swój plan. Do Bartnego miałem jeszcze jakieś 16 kilometrów, w tym tempie to conajmniej 4 a może nawet 5 godzin marszu. Nie chciałem się skasować na amen, dlatego postanowiłem rozejrzeć się za noclegiem.

Do najbliższej wioski kilka kilometrów, a mi wcale nie usmiechało się tam maszerować. Na szczęście nieopodal zauważyłem drewniany szałas. Kolejne 12 godzin to trwanie w półśnie na twardej ławce. Ubrałem na siebie wszystko co miałem i dalej było mi zimno. Dopiero owinięcię się NRCtą zapewniło mi jako taki komfort termiczny (noście ze sobą NRCty!) . O 4 nad ranem „rześki” zrywam się z ławki. Obawiałem się trochę o swoje stopy, ale okazało się, że nie jest tak źle. Co prawda buty miałem wilgotne, ale przynajmniej skarpety wysuszyły się w śpiworze…

Czy udało mi się dojść do Krościenka? A może wymiękłem po drodze? Odpowiedź w drugiej części relacji! 😉

PS. Więcej fotek tutaj.

Podobne wpisy:

• Beskid Niski: Relacja cz. 2

O autorze

Grzegorz Łuczko Tu pojawi się kiedyś jakiś błyskotliwy tekst. Będzie genialny, w kilku krótkich zdaniach opisze osobę autora przedstawiając go w najpiękniejszym świetle idealnego, czerwcowego, słonecznego poranka. Tymczasem jest zima i z kreatywnością u mnie słabiuśko!

Podobne wpisy

Łemkowyna Ultra Trail 70km →

Przez całe Bieszczady, czyli Bieg Rzeźnika 2014 →

Tatry. Zimą. Raz poproszę! →

Jadę przebiec Karkonosze, jedziesz? →