Dyptyk Barta: Książki wspaniałe
Kuerti: Część druga, a właściwie pierwsza, cyklu Barta o książkach słabych i wspaniałych. Pierwsza, bo Bart mimo początkowych deklaracji „poszedł na łatwiznę” i napisał o tym o czym pisać najłatwiej – o tym co chwyta za serce i puścić nie chce. Bardzo ładny tekst, szczerze polecam!
Podobnie jak ostatnim razem będzie rekomendacja muzyczna, niestety zagubiłem gdzieś tytuł piosenki, którą podesłał mi Bartek i w związku z tym musicie zdać się na mój wybór – mam nadzieje, że się spodoba. Tym razem zmieniamy klimat, z world music meandrujemy do wielkich przestrzeni wielkiego kraju zza wielkiej wody – przed Wami Eddie Vedder z absolutnie kapitalnym utworem „Hard Sun”. Miłego czyto-słuchania!
Książki – przekleństwo i błogosławieństwo. Świat wirtualny, który stanowi drzwi do świata realnego. Litery układające się w słowa, słowa w zdania, zdania w akapity, akapity w rozdziały, rozdziały…..w ścieżki życiowe wielu z Nas. Patrzę właśnie na swą biblioteczkę lub raczej małego rozmiaru bibliotekę. Jest tego sporo. Wracam myślami do początków, jak to się stało że pewnego dnia moje stopy dotknęły kamiennego dywanu, a moje oczy ujrzały pofałdowany świat gór. Co popchnęło mnie do tego aby iść, najpierw były Beskidy – piękne, zielone, potem Tatry –mój mały pół prywatny świat, potem Alpy, Kaukaz, Himalaje, Afryka, Pamir. Nie zabrał mnie tam ojciec ani mama. To one, książki wypchnęły mnie na pierwszy szlak.
Centkiewicz Czesław Jacek & Centkiewicz Alina – „Fridtjof, co z ciebie wyrośnie?”
Są trzy książki które gdzieś tam głęboko we mnie tkwią. Pierwsza to książka kultowa, kto nie czytał to koniecznie musi iść do spowiedzi i wyspowiadać się z grzechu zaniechania. „Fridtjof co z ciebie wyrośnie?” – Centkiewiczów. Książka o wielkości skromnego człowieka. To wtedy pierwszy raz poczułem zimno na swym ciele, mimo letniego upału. Właśnie hart ducha i wola walki wskazywały mi kierunek którym zapragnąłem podążać. To wtedy właśnie kartka po kartce, odczułem wielkie pragnienie poznania nowego, nieznanego. To wtedy zaczynałęm rozumieć że to nie pierwszy rząd jest ważny, lecz to co człowiek ma w środku, jaki jest, jak się sprawdza w trudnych sytuacjach. Jak ważne jest to z kim się wspinamy, wędrujemy, ścigamy, trenujemy, dzielimy trud bycia w świeci przyrody. Przekonałem się o tym podczas kilku wypraw których byłem uczestnikiem. Czasem jest tak że jedno słabe ogniwo jest w stanie spieprzyć mozolnie wykonywaną pracę, która ma prowadzić do stanięcia twarzą w twarz z przygodą, ścianą, trekingiem, wyścigiem. Fridtjof Nansen jest jedną z największych postaci w panteonie moich gwiazd, a książka Centkiewiczów, najwspanialszym atlasem poznania Jego świata.
Joe Simpson – „Dotknięcie pustki”
Kolejną pozycją, którą spokojnie mogę nazwać kultową jest „Dotknięcie pustki” – Joe Simpsona. Wpadła mi w ręce pewnego jesiennego popołudnia w starym Moku. Była tam grupa studentów ze Szczecina z którą jak to w górach, rozmawialiśmy o książkach górskich. W pewnym momencie jeden z kompanów wyciągnął z plecaka mocno sfatygowaną książkę, pytając czy czytałem? Nie miałem pojęcia co to jest, więc poprosiłem aby pożyczył do wieczora, bo na zewnątrz ściana deszczu, więc będzie co robić. Każda strona wciągała mnie w wysokie ściany, zimno klimatu, majestat gór. Noc minęła bardzo szybko. Rankiem wychodząc z Moka góry nie były tymi samymi górami. Każdy krok na tym wyjeździe już był czujny, każdy oddech partnera powodował zainteresowanie. Dlaczego? Ze strachu, respektu, miłości, przyjaźni. Kto chce być postawiony przed dylematem odcięcia liny. NIKT. Jak to jest że wspólne dzielenie trudu naszych pasji, ubogaca, powoduje wzrost naszego człowieczeństwa?
Po około dwóch miesiącach startowałem w lokalnych zawodach MTB. Startowało się w dwu osobowych drużynach. Na jednym z łatwiejszych zjazdów, mój kolega pechowo przeleciał przez kierownicę, i bark strzelił. Przygotowywałem się do tych zawodów dosyć sumiennie i zależało mi na dobrym starcie. Perspektywa „Dotknięcia Pustki„, całkowicie zmieniła podejście do mojego partnera w doli i nie doli.
Wyciągnięta ręka, hol pod górkę, ciepła herbata w namiocie, czasami zrobienie czegoś za partnera gdy ten już nie może, jest dla mnie walką o jego i moje………….bycie w górach i z górami. Z pełną konsekwencją swoich wyborów. Polecam gorąco.
Twórczość Marka Kamińskiego
Ostatnią książką, choć raczej nie książką lecz książkami, są niedoceniane u nas cudowne książki Marka Kamińskiego. Nie wiem jak to jest, ale czytając książkę, muszę przenieść się w świat tej książki, jej pragnień, wysiłku, pasji, wyrzeczenia, a czasami nawet smrodu swojego potu. Niby Marek Kamiński nie odkrywa ameryki, ale dla mnie jest bardzo autentyczny. Jest zimno, swędzi twarz od mrozu, zmęczenie sięga zenitu, i to niezwykłe dla mnie szukanie absolutu. Nie będę ukrywał że bardzo blisko mi światopoglądowo do Marka Kamińskiego, uczę się z tych książek otwarcia na spotkanie, na nieznajomość, na bezsilność, na wszystko to, czego sam doświadczam przed każdą wyprawą lub w czasie niej, i ta cudowna delikatność wobec Wszechmocnego.
Czytając książki zawsze mam wrażenie że to czas siewu. Czas niepokoju i wyczekiwania. Mój dziesięcioletni syn spytał mnie: tato po co tyle czytasz? Zastanowiłem się, i odpowiedziałem: widzisz synku jak czytam to przez ten krótki magiczny czas jestem w świecie bohaterów moich snów, w plenerach moich zamkniętych oczu, i poza całym trudem codziennego bytowania.
Książki są jak ludzie, ciekawe, radosne, smutne, banalne, nieciekawe, odrzucające. W tych wypocinach przedstawiłem tylko te, które chciałbym spotkać na górskim szlaku, w wieczornym pustym schronisku, podczas walki do upadłego na rajdowych trasach. I tego wszystkim życzę.
Zobacz również część pierwszą!
Bartosz Kozłowski vel Bart
Zobacz również:
- Stefan Glowacz – „W skale i lodzie” – w przeciwieństwie do Barta jestem pod nieustannym wrażeniem tej książki.
- „Czekając na Joe” – recenzja i dyskusja na temat genialnego filmu na podstawie książki Joe Simpsona „Dotykając Pustki”.
- Wojciech Adamiecki – „Zdobyć Everest” – książka o pierwszych zimowych zdobywcach „góry gór”..
O autorze
Grzegorz Łuczko Tu pojawi się kiedyś jakiś błyskotliwy tekst. Będzie genialny, w kilku krótkich zdaniach opisze osobę autora przedstawiając go w najpiękniejszym świetle idealnego, czerwcowego, słonecznego poranka. Tymczasem jest zima i z kreatywnością u mnie słabiuśko!
Podobne wpisy
Czasem trzeba wrócić na sam początek →
Czasem trzeba zamknąć za sobą drzwi nawet jeśli… →
Siła konsekwencji, czyli o tym jak prawie zostałem Mistrzem Świata… →
Czasem po prostu trzeba napisać nową historię →
17 Responses to Dyptyk Barta: Książki wspaniałe
Dodaj komentarz
This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.
Bart,
mógłbyś zdradzić swój dorobek górsko-wyprawowo-ekspedycyjno-podróżniczy?
Wspomniałeś wprawdzie o miejscach w których byłeś,
(a właściwie wymieniłeś prawie wszystkie największe łańcuchy świata) ale jeśli to nie problem dla Ciebie, to rad byłbym, gdybyś troszkę temat rozwinął, bo zdaje się być arcyciekawy. 🙂
Z taką oto prośbą oficjalnie występuję i pozdrawiam. 😉
Oczywiście Adam ale musisz poczekać do następnego tekstu który będzie o tym traktował. A raczej o tym jak te miejsca na mnie oddziaływały. Oczywiście jak naczelny puści.Nie ma się jednak co spodziewać żadnych fajerwerków bo tak naprawdę były czy raczej są to trekingi w różne fajne ciekawe miejsca świata, z jakimiś tam elementami „wspinaczkowymi”. Np. w styczniu Patagonia, bez konkretnego celu górskiego, raczej nastawione na zmierzenie się z słynną Patagońską pogodą i FITZ ROY ! Takie tam małe ziemniaczki – jak mawia moja córka, lub jak kto woli NudaPanie.pl – jak mawia mój syn.
Naczelny puści, bo niedługo mu się czas niebezpiecznie zacznie „kurczyć”, i przyda mu się trochę pomocy 🙂 .
A teraz już o tekście, tak jak napisałem na początku – bardzo mi się podobał – Bart doskonale opisał to jak (moim zdaniem) książki powinny odziaływać na ludzi je czytających. Bo to chyba jest tak, że książka górska to taki wabik, zachęta, zaproszenie do spróbowania samemu. Bo kim bylibyśmy gdybyśmy poprzestali li tylko na czytaniu? Marzycielami?
Może niekoniecznie od razu po przeczytaniu „Dotknięcia Pustki” trzeba lecieć w Andy, wystarczy, że ruszymy na szlak w Beskidach, może później naturalną koleją rzeczy rozwinie się to w coś większego? Zresztą, czy to ważne gdzie kończy się nasza skala? Dla jednych będą to Beskidy, dla drugich Himalaje, grunt, że książka zachęci ich do działania.
Tak swoją drogą to widzę, że mam ogromne braki! Na 7 książek opisanych przez Barta przeczytałem tylko 1 a na podstawie drugiej widziałem film…
Chyba muszę iść do spowiedzi, albo szybko zdobyć pierwszą pozycję!
Z resztą zgadzam się w 100%. O dotknięciu pustki wypowiadałem się przy okazji filmu. Kamińskiego czytałem tylko „Moje Bieguny” – bardziej to dzienniki niż opowieść ale czuć ten mróz, widać cienki lód pod nartami no i czuć tą monotonię która może trochę czytelnika zmęczyć ale warto przejść z Kamińskim tą drogę!
Polecam książkę z trochę innego klimatu którą właśnie kończę. „Rio Anaconda” Wojtka Cejrowskiego.
Sorry Mickey ale kompletnie nie trawię Pana Cejrowskiego nie mówiąc już o Pani Pawlikowskiej – typowa blondynka… sorry. Razem na biegun – jest dla mnie naj Kamińskiego, ale masz rację – widać cienki lód pod nartami.
Pozdrawiam
Bart
No prosze, a ja moge smialo polecic „Gringo wsrod dzikich plemion” Cejrowskiego. Ja tam goscia lubie, a juz na pewno szanuje za dokonania. 😉
Ale znowu bedzie na mnie, ze pisze o ludziach a nie o ksiazkach, wiec spadam. :*
Adam spoko wyluzuj!!! Każdy ma prawo do swojego zdania !!! Ja nie lubię Cejrowskiego a uwaga !!! jestem niemal bliźniaczo podobny światopoglądowo do gościa. I tyle przecież świat nie polega na jednorodności tylko na różnorodności !
A tak poza konkursem to jakiego rajdu dotyczy skrót GRASSOR ?? jakoś nie mogę na to wpaść. To pytanie ogólne do wszystkich.
Pozdrawiam
Bart
Śmieje się oczywiście tylko, że znowu przeze mnie bedzie jakas dyskusja nie na temat. 😉
Nie wiem o co pytasz dokladnie z tym skrotem Bart, nie mam tez pojecia jakie jest i czy w ogole jest rozwiniecie nazwy GRASSOR, ale wiem ze to na poj. Myśliborskim, gdziekolwiek to jest. 😀
Pzdr
PS Bart, a nie trawisz WC za zachowanie, poglady, styl bycia, programy? Bo jego mozna niecierpiec albo lubiec z kilku powodow.
Adam po prostu nie lubię jego twórczości, a co do poglądów mam niemal takie same. Ale daję to tylko jako przykład że można kogoś lubić za postawę życiową a wcale nie trzeba kochać jego twórczości. Z podróżników jest kilka ciekawszych dla mnie postaci ale mniej medialnych. Każdy robi tak jak lubi.
Kuerti Ty musisz rozwinąć ten skrót bo pisałeś że się tam wybierasz. Zapodawaj !
Tak na szybko, bo ostatnio mało bywałem w sieci:
Grassor to oczywiście nazwa maratonu pieszego na 100 kilometrów, http://www.grassor.pl. A skrót? Cholera, nie mam pojęcia.. Spróbuje się wywiedzieć 🙂 .
No i znowu ktoś „rzucił” inną książką niż opisywane i znowu zaczęliśmy (w tym momencie włączam się do dyskusji) rozmowę na tematy „ludzkie”. 😉
Ostatnio kupiłem książkę Beaty Pawlikowskiej pt. „W dżungli życia”, to taka poradniko-autobiografia dla nastolatków 😉 , co prawda nastolatkiem już nie jestem ale czytało się przyjemnie. A co do pana Cejrowskiego… Faktycznie, nie można powiedzieć o nim, że jest nijaki, można go kochać albo nienawidzić, nigdy pozostać obojętnym. Akurat ja w przeciwieństwie do Barta nie cenię go za poglądy, ale facet mi imponuje tym, że jest tym kim jest i nie przychlebia się nikomu, naprawdę piękna cecha, rzadko spotykana w tych czasach…
Bart, może jesteś ekstremistą górskim i po prostu nie podchodzi Ci tematyka książek pani i pana powyżej? Oboje „gustują” w klimatach „dżunglowych”, a my tutaj jednak mamy skrzywienie na góry i przygodę w trochę innym wydaniu. Ja osobiście jeszcze nie miałem okazji zapoznać się z ich twórczością, ale jakoś szczególnie nie pałam ciekawością żeby nadrobić te braki.. Właśnie z powodu tej „dżunglowatości”, która mi średnio podchodzi.
Przeciwnie Kuerti szeroko pojmowane podróże podchodzą mi jak najbardziej. Ale niestety mam wysypkę gdy widzę, czytam, słyszę Panią Pawlikowską !!! Co zrobisz taki gen. Tak nawiasem mówiąc to czekam na jakąś pozycję jednego Pana z Warszawy bodaj o nazwisku Paszczak lub Paszczyk, cholera nie wiem bo jestem poza domem. Drukuję w GÓRACH. Super się czyta tego gościa. JA bardzo Go lubię czytać. A w przygotowaniach ponoć nowa książka Marka Kamińskiego i Krzysztof Wielickiego. Znowu będzie co czytać.
Pozdrawiam
Bart
To Artur Paszczak, wieloletni prezes warszawskiego KW.
Już polecałem kiedyś, ale warto zobaczyć jego filmiki (troszkę inna poetyka niż jego bujdałki ;-). Fragmenty są na youtubie:
http://youtube.com/user/paszcz100
A co do Gór, tak się składa, że nie kupuję tego magazynu ale dziś zrobiłem wyjątek, z dwóch powodów, w środku znajdował się „bezpłatny dodatek” o trekingu (relacje z wypraw w ciekawe miejsca na świecie, mocno inspirujące!) oraz tekst właśnie Artura Paszczaka. Jeszcze nie czytałem, ale już sobie ostrze ząbki 😉 . Swoją drogą to w Bieganiu jest mały fotoreportaż z biegu Rzeźnika, i jest kilka zdjęć obydwu Arturów i Paszczaka i Kurka. Zdjęcie tego pierwszego tylko potwierdza zasadę – sprzęt sam nie biega! 🙂 .
Ps. Petro, podaj mi wreszcie numer konta!
Zapomniałem napisać co znaczy Grassor, okazuje się, że to z łaciny i znaczy – wędrować.
Na Rzeźniku to był chyba Stefan Stefański a nie Artur Paszczak, mimo wszystko.
Kuerti, nie stresuj się, nie zapomniałem, jeszcze zdążysz pozbyć się gotówki 😉