Przemyślenia

Opublikowany 27 stycznia 2008 | autor Grzegorz Łuczko

7

Obudź w sobie zew przygody!

Czasem, zwykle przed zawodami potrzebujemy dodatkowego kopa motywacji, zastrzyku pozytywnej energii. Być może jestem wyjątkiem, ale bardzo często przed zawodami dopada mnie dziwna niepewność, tracę wiarę we własne siły, w niepamięć idą wszystkie litry potu przelane na treningach a ja najchętniej zamiast jechać zostałbym w domu. Doskonale ten stan opisuje Messner, zresztą przy okazji recenzji „Gobi” już przytaczałem ten cytat, ale myślę, że warto zrobić to ponownie: „Absurdalność moich poczynań doprowadza mnie do rozpaczy. Pragnienia Pozostania i Konieczności Wymarszu nie da się pogodzić. To rozdarcie dręczy mnie chwilami tak mocno, że niemal gotów jestem zrezygnować z podróży.”

Jeśli targają Wami takie same uczucia co mną, to po przeczytaniu tych kilu zdań musieliście pomyśleć, trafiony zatopiony! Tak jest właśnie ze mną. To paradoks, że ta rzecz (w tym przypadku zawody), która inspiruje Cię do wysiłku na koniec sprawia, że masz ochotę przekreślić to wszystko czego dokonałeś. Co prawda razem z rosnącym doświadczeniem intensywność tych uczuć słabnie, pamiętam do tej pory moje pierwsze setki, strasznie bałem się tych startów, bałem się tego bólu, który wiedziałem, że czeka gdzieś tam na mnie, bałem się tego wysiłku i poświęcania, do którego będę musiał się zmusić.

Tak, wtedy to było naprawdę „mocne”, teraz nadal miotam się przed wyjazdem, ale przebiega to o wiele spokojniej. Oprócz doświadczenia, które zdobywam niejako mimochodem mam jeszcze jeden sposób na poradzenie sobie z „absurdalnością moich poczynań”. Po prostu czytam! Mam swoje 2 ulubione artykuły – relację z zawodów, które automatycznie podnoszą mi ciśnienie. Pierwszy z nich to kultowa już relacja z równie kultowego Eco Challenge pt. Amok! To obowiązkowa czytanka przed każdym startem. Poniżej macie próbkę twórczości Artura Paszczaka, próbkę a zarazem chyba próbę odpowiedzi na pytanie dlaczego startujemy w rajdach przygodowych? To pytanie to klucz do zrozumienia takich szaleńców jak my, a Artur chyba znalazł odpowiedź…

„Co skłania ludzi do podejmowania takich prób jak ECO? Skazywania się na 10 dni udręki i cierpienia? Na krańcowe doznania, stres, ból? Co sprawia, że odrywają się od swych biurek właściciele biznesów i menedżerowie, nauczyciele i pocztowcy, że przybywają policjanci, zawodowi atleci, architekci, producenci gitar i mechanicy? Nie sposób to wyjaśnić. A przecież motywacje wszystkich są podobne, tak jak podobni są oni sami. To nie pieniądze czy sława. Żadne konkretne korzyści. To nie poklask czy powodzenie u kobiet, a zwyczajnie parę prostych spraw. Chęć zmierzenia się ze swymi słabościami. Odkrycia granic wytrzymałości, sprawdzenia swej twardości i siły. Na pewno – choć trochę – chęć konkurowania, sprawdzenia się na tle innych. Ale to, co naprawdę pozostaje, to jednak wspomnienia z trasy – ból, zmęczenie, zimno, głód. Jak wszystkie krańcowe doznania wgryza się w pamięć najgłębiej. I z czasem tworzy się coś, co znają wszyscy, którzy przeszli przez „piekło” o własnych siłach. Powstaje uczucie dumy i radości, że dałem sobie radę. Że pokonałem ten ból i zmęczenie. Że przezwyciężyłem słabość. A wtedy, gdzieś wewnątrz, tworzy się siła, jakiej nie sposób doświadczyć skądinąd. Poczucie pewności siebie i własnej wartości. To coś, co spływa przyjemnym zadowoleniem i jednocześnie kusi: „dałeś radę tam, więc stać cię na więcej”. Ten głos rośnie i rośnie, coraz trudniej go zagłuszyć. Śni się w nocy, przypomina o sobie w dzień. Prześladuje. W końcu nie można już tego wytrzymać. I dlatego – jak powiedział mój przyjaciel – „wyruszamy znowu, przeżywać te cholerne przygody”.”

Jeśli po przeczytaniu tych słów macie ochotę wyruszyć gdzieś na szlak, w góry, przejść przez „piekło” o własnych siłach to jesteś „w domu”, zostałeś zainfekowany nieuleczalną chorobą zwaną „napieraniem”. Drugim tekstem jest mniej znana, a może w ogóle? I z pewnością mniej spektakularna relacja z rajdu Ukatak, jednego z najzimniejszych i najtrudniejszych zawodów świata (swoją drogą, to Kanadyjczycy jeszcze organizują swoje zawody?) Na zachętę kolejny cytacik (też już kiedyś się pojawił na blogu): „‚Nic tak nie smakuje jak pizza i piwo’- powiedział Irro Kakko. ‚Po co więc to wszystko’ cisnęło się pytanie. ‚Nic tak nie smakuje… po pięciu bezsennych nocach i przejściu ponad 400 kilometrów w temperaturze dochodzącej do -30°C’.” Jakie to wszystko jest proste! Jesteśmy cholernymi cierpiętnikami. Ale to tak na marginesie, może jako temat na inny wpis? Ten tekst to moja lektura obowiązkowa przed startem na Bergson Winter Challenge, zawsze czytam go po kilka razy. Wzrost motywacji gwarantowany!

Tak właśnie wygląda moja motywacyjna „biblioteczka”. A co dla Was jest inspiracją?

PS. Dobrze, że dziś w planach mam długie wybieganie 😉 .
PSS. Zdjęcia z napieraj.pl

O autorze

Grzegorz Łuczko Tu pojawi się kiedyś jakiś błyskotliwy tekst. Będzie genialny, w kilku krótkich zdaniach opisze osobę autora przedstawiając go w najpiękniejszym świetle idealnego, czerwcowego, słonecznego poranka. Tymczasem jest zima i z kreatywnością u mnie słabiuśko!

Podobne wpisy

Czasem trzeba wrócić na sam początek →

Czasem trzeba zamknąć za sobą drzwi nawet jeśli… →

Siła konsekwencji, czyli o tym jak prawie zostałem Mistrzem Świata… →

Czasem po prostu trzeba napisać nową historię →