Przemyślenia

Opublikowany 6 stycznia 2008 | autor Grzegorz Łuczko

18

Biegiem przez życie

Kuerti: Przed Wami pierwsza konkursowa praca z finałowej dwójki. Autorem tekstu jest Przemek Niemczuk (Primo) z zaprzyjaźnionego serwisu treningbiegacza.pl.

Przemek: Po podjęciu decyzji o wzięciu udziału w konkursie, próbowałem przez kilka pierwszych dni wpaść na jakiś świeży pomysł, który jednoznacznie wpasowałby się w kanwy konkursu, a jednocześnie nie był sztampowy. Postanowiłem przeto, że nie będę rozwodził się nad urokami pejzaży oraz pięknem odwiedzanych podczas treningów i startów miejsc, ale wtrącę coś osobistego, co będzie próbą połączenia wszystkich wspomnianych elementów, a zatem startu, treningu i samego zwycięstwa, które nota bene wszystkich interesuje, co tu dużo mówić – najbardziej.

… biegnę, biegnę, metę mam w zasięgu wzroku. O dziwo nikogo nie widzę przed sobą. Czyżbym prowadził, czyżbym był pierwszy? Sam w to nie wierzę, przecież ja zaledwie trenuję na dobrym średnim, amatorskim poziomie, a tu taki sukces. To brzmi niewiarygodnie, niczym piękny sen, błądzenie w malignie. I niestety po chwili me przypuszczenia potwierdzają się, to tylko wymarzona wersja jawy…

Takich snów w owym czasie miałem mnóstwo. Co zasnąłem, przed oczami stawały mi widoki uwidaczniające srebrzyste wzgórza okraszone pomarańczowo-złocistą poświatą okalającej me miejsce zamieszkania Kotliny Jeleniogórskiej. Raz przemierzam je pieszo, raz rowerem, czasami biegiem, a wszystko to we śnie – w szpitalnym łóżku. Całość potęgowana przeogromną niemożnością podjęcia się któregokolwiek z wymarzonych zajęć. To chyba boli najbardziej, wręcz myśl o tym paraliżuje, nie pozwala duszy oddać się błogiemu zapomnieniu i hedonistycznemu bytowi. Niczym cynik deprecjonuję to co do tej pory w mym życiu było niezwykle ważne i wartościowe. Robię to z premedytacją w celu uniezależnienia się i uwolnienia od przemożnego natręctwa jakim jest bycie w ciągłym ruchu. Taka naturalna reakcja obronna, która tymczasem wywołuje zgoła odmienny oddźwięk.

Każdy człowiek w trakcie swojego życia natrafia na barierę, z którą zmierzenie się może decydować o wszystkim. Z reguły owy punkt, tak determinujący dalsze koleje życia, oznaczony zostaje grubą kreską, odcinamy się od tego co było, otwieramy się na nowe. Tabula rasa – nowy rozdział w życiu. Mnie to przytrafiło się kilka lat temu. Będąc w życiowej formie ni z tego ni z owego dowiaduję się o chorobie, która niweczy wszelkie futurystyczne dążenia. Tak mi się przynajmniej wtedy zdawało, bo nie miałem pojęcia, iż mężczyznę poznaje się po tym jak kończy, a nie zaczyna. Minęło kilka lat, mnie przybyło dobre 15 kilogramów. Doszedłem do siebie, w głowie zaczęły świtać radosne myśli, przeszedłem swoiste katharsis i niczym feniks z popiołów zacząłem się odradzać. Te zawody zwyciężyłem, jestem niewątpliwym farciarzem, któremu pozytywne myśli oraz kochająca żona pomogły przetrwać najgorsze.

Obecnie jestem na poziomie utraconego kiedyś ja. 15 miesięcy treningów, będących próbą powrotu do normalności przyniosły same korzyści. Zrzuciłem bagaż, otrząsnąłem się ze złych mar i już do tego nie wracam. Chwytam dzień, cieszę się każdym treningiem. Ocierając się czasami o granice absurdu próbuję niczym mityczny Syzyf wtaczać swój głaz na szczyt wzgórza zwanego formą. Odbywa się to z mniejszym lub większym powodzeniem, jak to w mitologii, jak to w życiu – powszedniość, jednak jaka mistyczna i wypełniająca zwyczajność. Najważniejszy batalia w życiu zakończona sukcesem, reszta wydaje się naturalnie prosta i nieskomplikowana.

Kuerti: Jeśli spodobała Ci się ta praca, oddaj na nią głos w komentarzu!

Przeczytaj również drugą finałową prace:

• Rafał Kasztelanic – „Lubię góry…, bo są męczące”

O autorze

Grzegorz Łuczko Tu pojawi się kiedyś jakiś błyskotliwy tekst. Będzie genialny, w kilku krótkich zdaniach opisze osobę autora przedstawiając go w najpiękniejszym świetle idealnego, czerwcowego, słonecznego poranka. Tymczasem jest zima i z kreatywnością u mnie słabiuśko!

Podobne wpisy

Czasem trzeba wrócić na sam początek →

Czasem trzeba zamknąć za sobą drzwi nawet jeśli… →

Siła konsekwencji, czyli o tym jak prawie zostałem Mistrzem Świata… →

Czasem po prostu trzeba napisać nową historię →