Wywiady

Opublikowany 27 grudnia 2007 | autor Grzegorz Łuczko

13

Wywiad z Piotrem Kłosowiczem

Grzegorz Łuczko: Naszą rozmowę zacznijmy w trochę nietypowy sposób… Ze wszystkich osób, które znam, mniej lub bardziej, ze środowiska rajdowego Ty wydajesz się być największym wariatem! Wybacz stary, ale fakty przemawiają na Twoją niekorzyść. Start w biegu wokół Mt. Blanc (160km i 9km przewyższenia!), Główny Szlak Beskidzki w niespełna 7 dni nonstop… To jest chore, nie oszukujmy się!

Piotr Kłosowicz: To wynika chyba z tego, że w gruncie rzeczy jestem cienki a jest we mnie sporo przyczajonej megalomanii. Zwróć uwagę, że to są rzeczy, których po prostu jeszcze nikt ze środowiska polskich napieraczy nie robił. Nie ma tego z kim porównać i dlatego może wydawać się, że zrobiłem coś wyjątkowego. Podświadomie biorę się za rzeczy, które wybiją mnie nad przeciętność. Jeśli jednak spojrzeć na moje wyniki w rajdach, to natychmiast widać, że mój poziom sportowy jest poziomem przeciętniaka i w tych kategoriach trzeba te moje zabawy oceniać. Jakiejś tam nowości, ciekawostki, ale już niekoniecznie wielkiego wyczynu. Z drugiej strony, chyba po prostu pasuje mi samotne napieranie i bez wątpienia motywuje mnie działanie w górach. Nie zmusiłbym się pewnie do podobnych przepraw na pustyni czy w buszu. Chociaż, kto wie, co mi się kiedyś wykluje w głowie… 😉

GŁ: Startujemy w jednym zespole [raidteam.pl], ale odnoszę wrażenie, że nasze cele i ambicje w znacznym stopniu się różnią, ja koncentruję się na rajdach (a przynajmniej staram się..) i chciałbym w przyszłości odnosić sukcesy na tym polu, a Ty wydajesz mi się rozdarty między rajdy, bieganie, czy góry, generalnie całą tą wytrzymałościową ekstremę. Wiem, że trochę przejaskrawiam, bo przecież w rajdach zawierają się i bieganie i góry, ale chodzi o to rozdarcie, które nie pozwala Ci skupić się na jednej rzeczy na maksa, bo przecież tyle wyzwań dookoła…

PK: To prawda. Nigdy nie potrafiłem się zdecydować na jeden typ aktywności. Poza tym jestem strasznym leniem i gdy trzeba przekroczyć granicę pomiędzy rodzącą się pasją a rozpoczęciem ciężkiej pracy w celu jej realizacji – odpadam. Przeraża mnie trochę wizja, że w coś się zaangażuję, a potem okaże się, że nic nie osiągnąłem i jestem kiepski. Nie jestem typem człowieka, który buduje sobie cele długodystansowe i latami do nich dąży. Szybko się nudzę i wtedy zmieniam obiekt zainteresowania (dziewczyny, nie czytajcie tego 😉 ). Stąd te góry, rajdy, bieganie, wszystko na raz. Zresztą, to chyba normalne i większość rajdowców tak ma. Jest tyle fajnych rzeczy naokoło, że trudno się zdecydować za co się złapać.

GŁ: Dlaczego 160km po górach a nie maraton? Nie kręci Cię żyłowanie czasów, pogoń za minutami, sekundami..?

PK: Nie, z wyżej wymienionych przyczyn. Żeby nakręcić dobre czasy, trzeba włożyć w to dużo regularnej, ciężkiej pracy. Mnie bieganie po szosie po trosze nudzi a po trosze nie jestem przyzwyczajony do tego typu ciągłego wysiłku na wysokich obrotach. Po prostu się męczę, chce mi się rzygać i sam bieg nie sprawia mi przyjemności, choć z pewnością satysfakcja z osiągnięcia dobrego rezultatu potrafi zrekompensować te wszystkie niedogodności.

GŁ: 2 lata temu pierwszy raz usłyszałem o UTMB, obejrzałem filmik i odpłynąłem, oglądać to, to już jest cudowne przeżycie, a start? Ja na razie odłożyłem to na później. Nie boisz się w tak młodym wieku podejmować takich wyzwań? 500km w tydzień, 160km po Alpach, to wszystko zostawia ślady w Twoim organizmie. Nie obawiasz się, że za np. za 10 lat będziesz musiał zakończyć karierę bo Twoje kolana będą miały dość?

PK: Nie zastanawiam się nad tym, na razie nie mam problemów ze stawami i przypuszczam, że regularnie trenujący na wysokich obrotach zawodnik naraża się na niemniejsze obciążenia. Zbieram się na taki wysiłek raz – dwa razy w roku, długo się po tym regeneruję. Myślę, że wystarczająco szanuję swój organizm, żeby mi jeszcze trochę posłużył. Nie chcę żyć pod ciśnieniem myśli, że mogłem, ale nie spróbowałem, bo się nie wiadomo czego bałem. Na razie to boli mnie nadgarstek, bo trzy tygodnie temu wypier…iłem się na rolkach. O, tego się boję, biegania nie bardzo. 😉

GŁ: Rok temu całą trasę UTMB udało Ci się pokonać w 37 godzin z hakiem, w tym roku zszedłeś poniżej 30 godzin (29h45min), gdzie tkwi tajemnica tej progresji? Więcej treningu czy doświadczenie z zeszłorocznej edycji?

PK: Raczej doświadczenia. Treningowo, to ja się pod UTMB nie bardzo przygotowywałem. Już drugi rok wyglądało to tak samo: przebiegana wiosna z tygodniami po ponad 100k, potem taki okres niewiadomoczego z dorzuceniem roweru i co najmniej miesiąc przed zawodami na Krymie, gdzie nie bardzo jest gdzie biegać i z powodu ograniczeń czasowych nie mogłem sobie pozwolić na komfort długich wybiegań. Trochę inaczej do tego podszedłem sprzętowo – dwa plecaki, trzy pary butów, czyli po parze na przepak. To spory komfort i spora pomoc. Pobiegłem prawie tak samo, ale udało mi się uniknąć masakry stóp i zdążyć przed drugą nocką. Nie miałem takich przeżyć, jak w zeszłym roku i stąd ta poprawa. Samą formą nadrobiłem maks godzinę – półtorej.

GŁ: To, że na trasie jest cholernie ciężko to wiemy, a jak wygląda organizacja takiego biegu? Ile złotówek trzeba przygotować na start? Bo domyślam się, że to nie jest kwota porównywalna z kosztem startu w takim np. Kieracie…

PK: To zależy jak się dojeżdża i jak się traktuje pobyt na miejscu. Samo wpisowe to około 120 Euro, czyli chyba do przeżycia, jak na łestową imprezę. Noclegi na kempie to jakieś 10 Euro na dobę od osoby. Samochodem jedzie się 1700k. W wersji turystyczno-oszczędnościowej, jeśli jeszcze potraktuje się ten wyjazd, jako np. tygodniowe wakacje, nie jest to jakiś porażający koszt.

GŁ: Jakiś czas temu wybrałem się w Beskid Niski, aktywnie wypocząć na łonie natury, zrobiłem może z ¼ GSB, może nie napinałem się jakoś specjalnie, ale myśl, że miałbym pokonać 520km w tydzień wydała mi się z zupełnie z innej bajki. Jak teraz wspominasz swój wyczyn z przed roku?

PK: Jakiś taki strumień świadomości mi z tego został. Raczej ogólne wrażenie całości, niż konkretne wspomnienia. To na pewno bardzo ważne zdarzenie w moim życiu. Nie do przekazania innym, rzecz bardziej w kategoriach osobistego przeżycia, niż wyczynu sportowego.

GŁ: Planujesz podobne przejścia tego typu?

PK: No jasne. 😉 . Chciałbym zrobić Główny Szlak Sudecki i przymierzam się do non stopu w trzy doby. Szanse powodzenia oceniam na jakieś 5%, ale i tak spróbuję.

GŁ: Dlaczego tak mało ludzi w Polsce podejmuje temat szeroko pojętego biegania po górach? Kiedy i czy w ogóle ktoś pobije Twój wynik na GSB?

PK: Ktoś kiedyś na pewno pobije. Gdyby Flekmusowi (dop. Kuerti – Paweł Dybek) czy Piotrkowi Dymusowi się chciało, to skopaliby mi tyłek w wielkim stylu. Nie mówię już o Tadeuszu Rucie czy innych ultrasach jak np. Piotr Kuryło. Sądzę, że wszyscy oni i jeszcze sporo innych osób mogliby nabiegać nawet 5 dni na tej trasie. To raczej kwestia tego, czy komuś się będzie chciało to robić. To raczej dość niszowa zabawa, bez pucharów i obciążająca dość mocno. Pewnie odstręcza to ambitnie trenujących zawodników.

GŁ: Ile czasu zajmuje Ci dojście do pełnej dyspozycji po takich ekstremalnych wyczynach?

PK: Nie wiem. Dotychczas wypadało mi to pod koniec lata, więc później robiłem sobie względny lub pełny odpoczynek. Dobrze czuję się już po tygodniu, ale nie sądzę, że mógłbym już po tak krótkim czasie znów wystartować. Chociaż w sumie w zeszłym roku mniej więcej taki miałem odstęp między UTMB i GSB. Jeśli nie ma się kontuzji to chyba głównym elementem regeneracji jest zaleczenie mikrourazów i odbudowanie zapasów glikogenu. Nie znam się na teorii i nie wiem ile to trwa, chociaż sądzę, że zapasy glikogenu są wyczerpane prawie do zera i ze dwa – trzy tygodnie to pewnie trwa.

GŁ: Jakie masz plany na przyszły sezon?

PK: Nie wiem, szczerze mówiąc. Chciałbym spróbować jakiejś długiej trasy w mastersach, ciągnie mnie taki rajd w Karpatach ukraińskich, przymierzyć się do GSS (dop. Kuerti – Główny Szlak Sudecki – 352 km) i wleźć na jakąś dużą górę, tak pod 7000. Poskiturować zimą i poprawić rower na wiosnę. Iść szerokim frontem, jak zwykle. 😉

GŁ: A zawody marzenie?

PK: Widziałem gdzieś relację z całkiem świeżych ponadtygodniowych zawodów w Patagonii. Staromodny, dłuuuugi rajd ekspedycyjny. Coś dla powolnych, ale upartych. Coś takiego mogłoby być fajną zabawą.

Dzięki za wywiad!

Mam pomysł żeby nieco urozmaicić wywiady na pk4, a nowym elementem macie być Wy, drodzy czytelnicy! W końcu blog to treść tworzona nie tylko przez autora ale i osoby komentujące wpisy. Macie czasami tak, że czytając jakiś wywiad brakuje Wam odpowiedzi na nurtujące Was zagadnienie? No właśnie, ja mam tak bardzo często. Dlatego począwszy od tego tekstu chciałbym żebyście w komentarzach zadawali swoje pytania. Do dzieła!

Podobne wpisy:

• Wywiad ze zwycięzcą PMnO Michałem Glinką
• Bogdan Jaśkiewicz opowiada o początkach Harpagana
• Rozmowa z Radkiem Rojem, jak to jest przejść 145km?
• O ściganiu w Meksyku opowiada Artur Kurek
• Rozmowa o cyklu NONSTOP ADVENTURE ZHP

O autorze

Grzegorz Łuczko Tu pojawi się kiedyś jakiś błyskotliwy tekst. Będzie genialny, w kilku krótkich zdaniach opisze osobę autora przedstawiając go w najpiękniejszym świetle idealnego, czerwcowego, słonecznego poranka. Tymczasem jest zima i z kreatywnością u mnie słabiuśko!

Podobne wpisy

Wywiad ze Scottem Jurkiem →

Wywiad: Magda Łączak →

Wywiad: Justyna Frączek →

Wywiad: Kasia Zając →