Adventure Racing no image

Opublikowany 23 marca 2009 | autor Grzegorz Łuczko

23

On Sight: Suma małych błędów

Jak się okazuje, jestem przesadnym asekurantem, bo w końcu na rajdzie On Sight nie było z moją formą tak kiepsko jak myślałem, że będzie [przemyślenia przed startowe], choć rzeczywiście nie czułem się najlepiej. A może tylko mi się tak wydawało? To całkiem możliwe, gdyż już od jakiegoś czasu podejrzewam u siebie istnienie ciężkiej hipochondrii, jestem aż do przesady wyczulony na najsłabsze sygnały organizmu. To jednak temat na zupełnie inny artykuł, nie chciałbym dziś pisać o hipochondrii, a o raidteamowym [strona www] (i moim również przy okazji) debiucie na trasie czwórkowej.

Wreszcie udało mi się wystartować w czwórce. Ostatnio powtarzam to hasło niemalże jak mantrę: czwórka, czwórka i czwórka… Właściwie do ostatniej chwili nasz występ stał pod znakiem zapytania, nie mieliśmy wspólnie z Radkiem tęgich min czekając na Michała i Kasię, którzy do bazy zawodów dojechali dopiero na 30 minut przed startem. Również i później już w czasie trwania rajdów nie mieliśmy wcale z górki, popełniliśmy kilka głupich błędów, których robić już nie powinniśmy, a które wciąż nam się przytrafiają (i wciąż i wciąż…). To był jednak nasz debiut więc wiele można sobie wybaczyć.

Jak się z pewnością domyślacie 13 miejsce nie jest zbyt satysfakcjonujące, no może, gdyby na starcie stanęło z 50-60 zespołów to tak, ale nie w przypadku gdy w szranki staje ich ledwie 16… Po starcie w On Sight zdałem sobie sprawę, że prawdopodobnie będzie trzeba zrewidować swoje ambicje, które jak się okazuje nie mają żadnego pokrycia w rzeczywistości, a co za tym idzie trzeba niestety przytemperować swoje oczekiwania. To była jedna z tych cennych lekcji, które udzielił nam ten rajd – zdecydowanie pokazał nasze miejsce w szyku. Nie ma więc już co łudzić się nadziejami na miejsca w czołówce, a zawalczyć o środek stawki, no może ten bliżej początku niż końca.

Jaka była więc przyczyna naszego przeciętnego występu? Odpowiedź brzmi: suma małych błędów. Traciliśmy do czołówki, i nie tylko, wszędzie – tylko na trekingach utrzymywaliśmy niewielkie straty. Ale już rower, kajaki, zadania specjalne, basen i przepaki to miejsca, w których mocno odstawaliśmy. Prawda jest taka, że w rajdach trzeba być we wszystkim bardzo dobrym, albo przynajmniej dobrym. My dobrzy jesteśmy tylko na trekingach, wszystko inne u nas jest przeciętne. Bez treningu innych dyscyplin niestety nie ma co marzyć o lepszych wynikach. Ale…

Jeśli jednak odrzucimy przesadne oczekiwania i skoncentrujemy się na pozytywach to przyszłość raidteamu rysuje się w kolorowych barwach. Debiut mamy już za sobą, to po pierwsze i najważniejsze. Skład powolutku się rozrasta i już niedługo powinny skończyć się nam problemy z kompletowaniem składu, a wręcz przeciwnie, zaczniemy mieć kłopoty z nadmiarem mocnych zawodników. Poza tym On Sight pokazał, w których miejscach trzeba wykonać najwięcej pracy, coś mi mówi, że naprawdę nie wiele brakuje nam, może nie do ścisłej czołówki, ale do miejsc w środku stawki, bliżej początku klasyfikacji. Taki też widziałbym cel dla raidteam.pl na ten sezon, zadomowienie się na miejscach niedaleko za czołówką.

Martwi mnie natomiast kolejna przerwa, która mnie czeka po On Sight, pochorowałem się na dobre i znów wypadnie kilka dni treningów. Zaczynam się zastanawiać już co jest nie tak z moim organizmem? Wcześniej nie miałem z nim prawie żadnych problemów, a od połowy zeszłego roku prawie cały czas coś się dzieje. Frustruje mnie to, bo wreszcie czuję się psychicznie bardzo mocny i gotowy zawalczyć o coś więcej niż tylko kończenie rajdów. Do tego jednak potrzeba treningu, a jak mam trenować jeśli co kilka tygodni organizm odmawia posłuszeństwa?

A Wy jesteście zadowoleni ze swoich startów?

PS. Zdjęcie ze strony internetowej organizatorów [link].


O autorze

Tu pojawi się kiedyś jakiś błyskotliwy tekst. Będzie genialny, w kilku krótkich zdaniach opisze osobę autora przedstawiając go w najpiękniejszym świetle idealnego, czerwcowego, słonecznego poranka. Tymczasem jest zima i z kreatywnością u mnie słabiuśko!



23 Responses to On Sight: Suma małych błędów

  1. Janek mówi:

    Czekałem aż coś napiszesz!

    Ok, suma małych błędów… ale jakich? Swoją drogą odkrycie, że jesteście mocni na trekingach też jest niezbyt zaskakujące ;). Powiedz coś więcej… jakiś konkrecik. Czekamy!

    Ja w ten weekend dostałem niezłą lekcję na studenckich XC Championships. Myślałem, że moja ogólna forma (dzięki treningowi do AR) pozwoli mi chociaż zrobić tyle samo okrążeń co zwycięzcy… Ostatecznie aż dziecięciu zawodników mnie zdublowało i robiłem jedno kółko mniej, co oznacza około 40 min. starty do zwycięzcy w 30kilometrowym wyścigu… JAK ONI TO ROBIĄ!!!

    Już się boję co będzie na półmaratonie w Warszawie. 😉

  2. jasiekpol mówi:

    Pierwsze koty za płoty czas brać się do roboty. Ja jestem teraz w marazmie takim, wypłaszczenie regresu to nazywam, słońca brak, pracuje pod ziemią przy sztucznym świetle przy kompie, i mi juz nałeb wali brak słońca, biegam wieczorem, takie kieracik się robi. Przyjemność to chyba z jedzenia największa 😉

  3. Olek mówi:

    Świetny rajd, piękne warunki i dobre samopoczucie. Właściwie przez 90% rajdu czułem moc.
    Nie wykluczam, że gdyby nie moje błędy nawigacyjne to być może znaleźlibyśmy się oczko wyżej. Ale nie znaleźliśmy się, więc nie ma co gdybać. Niemniej 5. pozycja ogromnie mnie cieszy. Szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że panowie którzy z nami wystartowali nie trenowali ani minuty. Więcej (opis) u nas na stronie.
    Ale to krótka trasa… Więc nie ma się co porównywać :-).

  4. rocha mówi:

    „Suma małych błedów” – dobre sobie! Przecież spieprzyliśmy prawie wszystko, co się spieprzyć dało, a jednak dzięki nieprawdowpodobnemu szczęściu i – bez fałszywej skromnosci – wytrenowaniu i dobrej atmosferze, udało się nam ukończyć rajd. Uważam, że na następnym takim rajdzie bedziemy tuż pod pudłem.

  5. robert59 mówi:

    „“Suma małych błedów” – dobre sobie! Przecież spieprzyliśmy prawie wszystko, co się spieprzyć dało, a jednak dzięki nieprawdowpodobnemu szczęściu i – bez fałszywej skromnosci – wytrenowaniu i dobrej atmosferze, udało się nam ukończyć rajd.”
    Zdradźcie choć rąbek tajemnicy, ku zaspokojeniu ciekawości gawiedzi i w celach edukacyjnych.

    „Uważam, że na następnym takim rajdzie bedziemy tuż pod pudłem.”
    Czego Wam szczerze życzę!

  6. marcin mówi:

    Grzesiek,
    gratuluję Wam debiutu w czwórkowym składzie!
    My (Navigatoria-sherpas) mieliśmy podobne wpadki,po raz pierwszy stając na mecie w takim składzie. Dla mnie i Pauli to był pierwszy AR. Bardzo sobie cenię takie doświadczenia, teraz wiem jak ugryźć taką imprezę i co jest do poprawy. Swoją drogą nie wiedziałem, że deptaliście nam po piętach. Chyba mijaliśmy się na ZS2. Z przyjemnością pościgamy się z Wami na kolejnej edycji Nonstop.

  7. wlkp mówi:

    Gratulacje!
    Jak na początek jest całkiem dobrze, jesteście w rankingu na 19 pozycji wśród 67 sklasyfikowanych teamów.
    http://spreadsheets.google.com/pub?key=pCB_m2rIcRC8YZQkeaBX8Ng

    Za 3 dni jadę do Ełku. Jestem absolutnym debiutantem i będzie to mój pierwszy raz na setce. Czytając poprzedni temat zaczynałem mieć wątpliwości czy w ogóle powinienem wystartować, bo przecież nie jestem odpowiednio przygotowany. Biegać zacząłem dopiero w maju ubiegłego roku, nie mam doświadczenia w nawigacji, ponadto WiechoR straszy błotem i nieprzejezdnymi drogami. Będą tam pewnie zaprawieni w bojach ultrasi, maratończycy, triatloniści… nie mam z nimi szans. Zatem po co mi to wszystko, utaplam się tylko w błocie i nie wiadoma nawet czy ukończę, a jeśli nawet to gdzieś w ogonie. Nie można jednak myśleć w ten sposób, bo pozostałoby mi zostać w domu i co najwyżej usiąść potem przed kompem, aby przeczytać z zazdrością czyjąś relację. Ponadto tak myśląc nigdy nie będzie się odpowiednio przygotowanym. Nie zawsze też trzeba wygrywać. Wasz wynik utwierdza mnie w przekonaniu, że jednak pojadę 🙂

    Pozdrawiam, wlkp

  8. rocha mówi:

    Kuerti prawdopodobnie jest zbyt chory, by się rozpisywać…

    Czteroosobowy skład (Kasia, Michał, Grzesiek i ja) zjeżdżał się do Obornik z czterech kierunków. Michał podwoził Kasię na start. Mieli kłopoty z dojazdem i przyjechali mocno spóźnieni, Grzesiek i ja zamiast przygotować wszystko „na sicher” zjadaliśmy tylko nasze paznokcie. Efekt był taki, że jak się już skompletowaliśmy, to nie było szans zdążyć na wspólny start, porządnie rozdzielić i sprawdzić przepaki, prawidłowo zmontować rower Kasi, itd. Byłem tak zakręcony, że nie wiedziałem, że mamy tylko dwa komplety map i do ostatniego etapu zachodziłem w głowę dlaczego tylko Grzesiek i ja nawigujemy, a Michał i Kasia się „obijają” :).
    Rower Kasi. To jest jakieś „qui pro quo”, a nie rower. Hamulce nie hamują, stery się chwieją, łańcuch przeskakuje, siodełko się kołysze… Nigdy nie będę w stanie wyrazić swej wdzięczności Kasi za to, że nie zostawiła tego „cuda” w rowie i nie potruchtała spokojnie do bazy na piechotę (zdecydowała się na start w ostatniej chwili, żeby nam uratować skład i miała taki rower, a nie inny).
    Brak holu. W dwójkach nie jest to oczywiste, a w czwórkach to standard. Dwie osoby dają zmiany, trzecia ciągnie czwartą. Proste? Nie dla nas. Gdyby był hol to i ten trup Kasi by nam nie przeszkodził.
    Przepaki. Nie wiem dlaczego, ale okazałem się całkiem niezorganizowanym człowiekiem, wszystko mi ginęło, slimaczyłem się, zapominałem o ważnych rzeczach… Wyrzuty sumienia mam po pachy.
    Nastawienie. Chcieliśmy trzymać się czubie stawki, a gdy się to okazało niemożliwe, choćby dlatego, że się na start spóźniliśmy, to trochę za dużo było rajdowania na 70%. Przecież nawet nie byliśmy zmęczeni na mecie. Po prostu oddaliśmy walkę.

    A szczęście?
    Orgowie
    Poszli na rękę i poczekali z weryfikacją i wszystkimi przepakami na nas. Dopuścili nas do SZ”A” w SZ”B”. Pozwolili użyć cztery razy jednego crolla (mieliśmy komplet, ale „gdzieś, lecz nie wiadomo gdzie”).
    Pogoda.
    Udało się. Troszkę zimniej (lub deszcz) i byłoby kiepsko, ubranie niedostosowane, dużo czasu i energii poszło na dygotanie.
    Atmosfera.
    To się naprawdę udało. Wcześniej się nawet nie znaliśmy, a jednak, jak myślę, polubiliśmy się. Wyrozumiałość wzajemna bardzo pomogła.

    Pomijam problemy typowe, jak nierównomierne wytrenowanie, błędne decyzje nawigacyjne (mój wariant asfaltowy), podział obowiązków, bo to temat na dyskusje wewnątrz teamu. Jest na tym polu wiele do zrobienia, ale najpierw usuńmy „błędy grube”. A potem zabierzmy się za walkę o sekundy.

  9. Kuerti mówi:

    Janek,

    Oj z trudem przyszło mi napisać tych kilka akapitów, rzeczywiście czuję się bardzo słabo. Jakie to błędy? Radek już co nieco napisał, ale choćby kontynuując temat:

    1. Kupiliśmy za mało jedzenia, musieliśmy po drodze na kajaki zatrzymać się w sklepie, niby chiwla, ale… sam przepak 22 min, najlepsi 5-6, czołówka ok. 10min. 1km d kajaków zajął nam aż 18 min (stop czas w sklepie..), najlepsi ok. 6 min. Spójrzcie jaka to jest drobnostka! Przepak + 1km. Najlepsi robią to w 10-12 minut, my 40, pół godziny stracone na niczym! 30 minut stracone za darmo, przez kiepską organizację i brak spręża.

    2. Wpadka Michała na kajaku do wody. Musieliśmy zrobić wycof do bazy, strata to kolejne 20-30 minut. Nie mam pretencji do Michała, bo takie rzeczy się zdarzają, ale w tej konkretnej sytuacji trzeba było zachować się bardziej uważnie, co zresztą sam Michał zauważył.

    3. Czekanie w kolejce na ZS2 – 30 min. Tutaj sprawa jest ciężka, bo jak w środku stawki ułożyć jakąś strategię, żeby ominąć kolejkę? Mi w tym momencie nic nie przychodzi to głowy.

    Takich błędzików pewnie by się jeszcze znalazło. Ale, licząc tylko to powyżej (a to nie był wynik kiepskiej mocy, tylko strasznie głupich błędów) straciliśmy 1,5h.

    Jasiekpol,

    Dobrze powiedziane, czas się brać do roboty, bo niestety nie ma zmiłuj. Jeśli na 2 ZSach dostaliśmy w sumie ze 30 minut od najlepszych to po prostu to trzeba wytrenować! Cały czas nie mówię tutaj o mocy, ale o umiejętnościach, logistyce itd. Tych rzeczach, które można poprawić w zasadzie od ręki.

    „Wypłaszczenie regresu”, kapitalne! 🙂 . Po zawodach można się wkurzać, że poszło słabo, albo cieszyć z wyniku, ale nigdy nie pozostawią Cię obojętnymi, albo będziesz pałał rządzą rewanżu, albo wytyczał nowe cele. Wydaje mi się, że brakuje Ci jakiegoś startu na horyzoncie, nawet jeśli miałby być za kilka miesięcy to lepiej niż trening pod żaden konkretny start.. Tak myślę 🙂 .

    Olek,

    Gratuluję wyniku! Szkoda, że nie wystartowaliście na długiej 🙂 . Może nie z osobami niewytrenowanymi, bo rajd mimo swej teoretycznej „krótkości” był dość trudnu. Ale… No to był prawdziwy AR 🙂 . Co tu dużo mówić 🙂 .

    Marcin,

    Witam na PK4!

    Kurde, zastanawiałem się czy dobrze Cię kojarzę, bo jakoś tak dziwne wydawało mi się, że raptem kilka dni po RDS mogłeś przyjechać na kolejny rajd.. a jednak 😉 . Gratuluję udanego debiutu! Wychodzi na to, że faktycznie byliśmy blisko, przyznam się szczerze, że po drugim rowerze, który wlókł nam się w nieskończoność (dosłownie) myślałem, że już jest po zabawie. Teraz jestem na siebie zły, bo wystarczyło sprawdzić wyniki (a ze złości, rozczarowania.. nie chciałem nawet tego robić, żeby się nie dołować), a pewnie i trochę spręża by się pojawiło. Jednym słowem zawsze trzeba walczyć do końca! Na następnym rajdzie Wam nie odpuścimy 😉 .

    wlkp,

    Dzięki, rzeczywiście, powoli pniemy się w górę w rankingu Huberta 🙂 . Fajnie byłoby wskoczyć w tym sezonie do pierwszej 10tki.

    Zawsze będą szybsi i wolniejsi od Ciebie. Mało kto z nas ma predyspozycje, żeby zostać prawdziwym czempionem. Nie przekonasz się jednak o tym jeśli nie wystartujesz. Nawet jeśli miałoby Ci się nie udać za pierwszym razem to będziesz 100x mądrzejszy niż gdybyś zrobił 20 treningów, jeden start da Ci tyle doświadczenia, którego nie zdobędziesz na treningach. Tak jak napisał Marcin, debiut ma już za sobą i teraz wie co musi zrobić, co poprawić, a co zostawić tak jak jest a działa.

    Nie przejmuj się więc tym, że do Ełku zjadą się jacyś ultrasi (na liście widzę 2 – S.Gordecki i P.Kuryło, sam jestem ciekaw jak im pójdzie 🙂 . Wcale nie muszą wygrać! O ile nawigacja nie będzie bardzo prosta…), rób swoje i tyle. Trzymam kciuki! Daj znać jak było! 🙂 .

    Rocha,

    Dzięki za wyręczenie mnie 🙂 .

    Atmosfera zdecydowanie była in plus, choć przecież nie musiało tak być, początek był mocno stresujący, łatwo było powiedzieć coś czego później by się żałowało. Wydaje mi się, że największy plus tego startu i generalnie bardzo dobry prognostyk na przyszłość, bo jeśli nie ma współpracy w teamie, albo atmosfera siedzi to trudno mówić o wspólnej przyszłości.

    Przepaki faktycznie nie wyszły nam najlepiej. Do poprawki! Nastawienie? Tak jak napisałem wyżej, mi sprzęż siadł po rowerach, a ostatecznym dobiciem motywacji był powrót do bazy po kajakach. A szkoda, bo po kajakach do 11 miejsca traciliśmy ok. 20 minut, dalibyśmy radę ich dogonić, na pewno!

  10. memor mówi:

    Tak sobie czytam porajdowy rachunek sumienia Rochy i się zastanawiam czy aby przypadkiem chwilami nie pisze o naszej drużynie:) W klasyfikacji „kto dużej wykona ZS lub pozostanie na przepaku” jesteśmy chyba niekwestionowanymi liderami – i z przykroscią przyznam, że dużo w tym mojej zasługi:( Co prawda nie przyjechaliśmy pół godziny przed startem ale i tak wystarczająco późno by nie do końca sprawnie i optymalnie rozplanować przepaki. Niemniej jednak uważam, iż jak na drużynę, której większość zawodników poznała się kilkadziesiąt minut przed startem, to poszło całkiem nieźle i skłamałbym gdybym powiedział, że nie jestem zadowolony. Na walkę o środek stawki….ten blizej czołówki:) przyjdzie jeszcze czas:)

    ps. Podziękowania dla całego Raidteam’u za motywacyjnego kopa na pierwszym trekingu:)

  11. Paweł mówi:

    Gratulacje dla całego Raidteam, pierwsze koty za płoty. Teraz pozostaje wyciągnąć wnioski, pozmieniać na lepsze, trenować i zacierać ręce na myśl o kolejnym rajdzie:)

    wlkp,

    Nie „strachaj” się przed tym Ełkiem, to nic, że mało biegasz, nie masz sprzętu i doświadczenia w nawigacji. Kiedyś musi być ten pierwszy raz a poza tym jak to chłopcy już wielokrotnie pisali najważniejsza jest psycha (sam się o tym boleśnie przekonuję). Aha, i weź ze sobą 70 litrowy plecak lub pojemną torbę: przyda się na ciężkie kilogramy doświadczenia które z Ełku wywieziesz:) Ja też tam jadę po przygodę i po doświadczenie właśnie. Powodzenia!

    Grzesiek,

    zapytałem Google o tych ultrasów których nazwiska podałeś. Robią wrażenie, zwłaszcza osiągnięcia Piotra Kuryło w biegach ulicznych (246 km w 24 h i 100 km w 8 h). Ciekawe jak sobie poradzą z nawigacją i bieganiem w błotnistym terenie. Może być różnie.

    p.s. nie podoba mi się, że WiechoR dopuścił nieograniczoną możliwość korzystania z GPS do nawigacji ale taka Jego decyzja.

  12. Kuerti mówi:

    Memor,

    Może więc kiedyś wspólnie z Rochą utworzycie super duet, na przepakach nikt Wam nie podskoczy 😉 . Z tego, co pamiętam to wiosłowaliście na tej samej uczelni, czyżby tam Was tak wyuczyli sztuki przepaków? 😉 . Żartuję oczywiście! 🙂 .

    Technika podbiegania na trekkingach na kolejnym starcie zostanie zaktualizowana do wersji 2.0, tu już nie będzie zmiłuj 🙂 .

    A tak już zupełnie na poważnie, prawie wszyscy robią mniejsze bądź większe błędy, tylko dlaczego my robimy ich aż tak dużo?!

    Paweł,

    Pytanie jak ciężka będzie nawigacja to raz, a dwa czy panowie coś potrenowali z kompasem, jeśli nie, to wcale niekoniecznie muszą być w samym czubie… Ja stawiam, że wygra Jacek Janowicz (w końcu prawie lokales 🙂 ) a Ty na pewno skończysz gdzieś w pierwszej piątce. 🙂 .

  13. Yanek mówi:

    Grzesiek, jakaś drobna relacja z Roztopów by się przydała. W połowie maja minie rok jak zarzuciłeś swój pomysł na relacje live, a to był bardzo dobry pomysł. Fajnie jest siedzieć przed komputerem i czytać o tym jak się inni męczą 🙂 . Niech ktoś mnie poprze i zmusi Grześka do pracy 😉

  14. Kuerti mówi:

    Yanku, z Roztopów nic nie wyjdzie, zanim się pochorowałem odrzuciłem taką możliwość – jeszcze kilka dni temu na liście były raptem 22 nazwiska, z tego ludzie z jakiejś innej bajki, dopiero po powrocie z OS okazało się, że dopisało się kilka znajomych osób. Teraz to jednak już po zabawie, nie czuję się na siłach, żeby to pociągnąć.

    Tak jak wcześniej pisałem Jaśkowi – nastawiam się na Kierat. Jeśli będę miał w tym roku wcześniej mapę to 3 kolejna relacja będzię z pewnością najlepszą 🙂 .

  15. memor mówi:

    Rocha, ten Kuerti niby taki miły ale to tu to tam jakąś złośliwość i jad utoczy – tym razem się wziął za naszą edukację! Trzeba by było mu kiedyś utrzeć nosa :))))

    ps. tak na marginesie – wiosłowałem w klubie AZS Politechnika Wrocławska ale studiowałem na Uniwerku i to tam takich przepaków uczą:)

  16. rocha mówi:

    Memor
    Kuerti to straszny cienias, dlatego nadrabia gębą…
    🙂
    Miałem w osadzie dwóch chłopaków z UWr.

  17. Kuerti mówi:

    Racja, cienias jestem, więc i jakoś trza nadrabiać 😉 .

  18. wlkp mówi:

    Grzesiek,

    Pojadę i będę robił swoje. W sumie to do 30km dam radę przebiec, a resztę szybko przejdę (mam nadzieję), bylebym tylko wiedział którędy mam to zrobić 😉
    Dzięki za trzymanie kciuków, oj przyda się, przyda.

    Paweł,

    Nie „stracham”, ale jakaś tam niepewność jest, bo to przecież nowe doświadczenie.
    Dotychczas startowałem w dwóch imprezach (Nocny Maraton w Boguszowie-Gorcach i Przejście Kotliny) i obie ukończyłem, o czasach może nie wspomnę. Nie wiem zatem jak to jest poddać się zrezygnować, chyba ciężko podjąć taką decyzję.
    Czytałem Twoją relację ze Skorpiona i naprawdę niewiele Ci zabrakło, chyba pary ciepłych skarpetek w plecaku i więcej determinacji. Tym razem na pewno ukończysz, powodzenia i do zobaczenia 🙂

  19. Kuerti mówi:

    wlkp,

    Z tym bieganiem przez 30km byłbym ostrożny, trasa liczy ich w sumie aż 100. Głupio byłoby zajechać się na początku, a to bardzo możliwe w Twoim przypadku – nie skończyłeś jeszcze żadnej setki! Może zostaw sobie podbieganie na drugą część dystansu? Lepiej na początku zachować więcej sił, niż w drugiej części wlec się noga za nogą…

    Zwłaszcza, że nie masz dużej wiedzy w posługiwaniu się mapą, nic tak nie wkurza jak bieg i gubienie się. Jeszcze jedna rzecz, to Twój debiut więc wynik jest sprawą drugorzędną, jak już ukończysz jedną setkę, zbierzesz doświadczenie to na kolejnej zacznij podbiegać, będziesz wiedział czego się spodziewać.

  20. Paweł mówi:

    Wlkp,

    Podjąć decyzję o rezygnacji nie jest wcale ciężko, wręcz przeciwnie, jest bardzo łatwo. Wystarczy chwila rozprężenia i słabości:)

    Ciężko to się dopiero z tym później żyje:)

    p.s. Z mojego doświadczenia wiem, że warto uważać zwłaszcza na miejsca lub sytuacje wygodne, takie jak np. Idziesz z kimś lub spotykasz kogoś kto właśnie rezygnuje i pojawia się pokusa by zrezygnować z nim. Będzie raźniej i mniejsze wyrzuty sumienia. Albo: przedzierasz się przez krzaki i błota, jesteś już bardzo zmęczony ale jeszcze idziesz. I wtem dochodzisz do wygodnej ulicy która może łatwo doprowadzić Cię do bazy. Wtedy pojawia się pokusa by nie wchodzić z powrotem w krzaki czy błota tylko udać się prosto do bazy wygodną drogą. To kolejna diabelska sztuczka.

    Ciekawe, czy po Ełku będę mógł rozwinąć temat przyczyn i przypadków rezygnacji, oby nie…. 🙂

  21. wlkp mówi:

    Grzesiek,

    Dobrze rozumiem, co znaczy zajechać się na początku czy ruszyć z tempem niedostosowanym do swoich możliwości. Widziałem to na Przejściu Kotliny, kiedy w drugiej części trasy nikogo nie wyprzedzałem, a mimo to na kolejnych punktach kontrolnych okazywało się, że jest coraz mniej ludzi przede mną, po prostu nie wytrzymywali tempa narzuconego przez siebie i schodzili z trasy. Na pewno nie chciałbym sam popełnić tego błędu. Pisząc o przebiegnięciu 30 km niezbyt precyzyjnie się wyraziłem. Nie miałem na myśli przebiegnięcia na początku 30km tylko rozłożenie tego na całej trasie w miejscach łatwiejszych nawigacyjnie i tam gdzie drogi na to pozwolą. Ot taki odwrócony Galloway, marsz przeplatany fragmentami biegu. Czytałem gdzieś zalecenia Pawła Dybka, aby nie biec na początku. Jednak teoria teorią, ale na starcie wiadomo adrenalina, większość ruszy ostro do przodu i trudno będzie się powstrzymać, nie mniej jednak spróbuję to kontrolować.
    Z drugiej jednak strony wydaje się trudnym pokonanie setki w limicie tylko idąc, bo zawsze gdzieś się coś straci na poszukiwania PK. Chyba rzadko komu udaje się bezbłędna nawigacja. W każdym razie biorę sobie do serca wszystkie rady znalezione tu na PK4 czy też w innych miejscach.
    Mam nadzieję, że będzie dobrze, pozdrawiam 🙂

  22. marcin mówi:

    „Z drugiej jednak strony wydaje się trudnym pokonanie setki w limicie tylko idąc, bo zawsze gdzieś się coś straci na poszukiwania PK.”
    A jednak jest to możliwe, ostatni RDS pokonałem w 100% marszem, z kilkoma wpadkami nawigacyjnymi i 2h zapasu czasowego. Za to na ostatniej Masakrze pomimo podbiegamia na około 20% trasy, spóźniłem się ok 40 min.

  23. Kuerti mówi:

    Wlkp,

    Możemy Ci tu radzić jeszcze przez długi czas, ale tak naprawdę wszystko i tak wyjdzie w praniu 🙂 . Nie zaprzątaj więc już sobie głowy poradami, tylko zrelaksuj przed startem. Będzie dobrze!

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Back to Top ↑
  • TUTAJ PRACUJĘ

  • FACEBOOK

  • OSTATNIE KOMENTARZE

    • Avatar użytkownikaYou got 38 163 USD. GЕТ > https://forms.yandex.com/cloud/65cb92d1e010db153c9e0ed9/?hs=35ccb9ac99653d4861eb1f7dc6c4da08& i6xbgw – WIĘCEJ
    • Avatar użytkownikaPaweł Cześć. Że niby 100 km w terenie to bułka z masłem? Że 3 treningi w tygodniu po godzince wystarczą? No... – WIĘCEJ
    • Avatar użytkownikaTrophy Superstore... trophy store brisbane Constant progress should be made and also the runner must continue patiently under all difficulties. Most Suppliers Offer Free Services... – WIĘCEJ
    • Avatar użytkownikaRobbieSup https://pizdeishn.com/classic/365-goryachie-prikosnoveniya.html - Жесткие эро истории, Лучшие секс истории – WIĘCEJ
    • Older »
  • INSTAGRAM

    No images found!
    Try some other hashtag or username
  • ARCHIWA